Του Γιάννη Μακριδάκη
Ποιος να μου το ‘λεγε ότι θα έφτανε η ώρα να γράψω και κάτι σχετικό με τη Γιουροβίζιον. Ούτε την έχω παρακολουθήσει ποτέ, ούτε καν έμαθα τι θέση πήρε αυτή η κοπελίτσα που εκπροσωπούσε την Ελλάδα φέτος. Το παράδοξο δεν είναι ότι δεν έμαθα διότι δεν ασχολήθηκα, αλλά το ότι δεν έμαθα διότι δεν έπεσα καν πάνω σε κάποια είδηση περί του αποτελέσματος. Κάτι θα σημαίνει μάλλον αυτό…
Έπεσα όμως πάνω σε μια άλλη, πολύ ενδιαφέρουσα είδηση, που έλεγε ότι η νικήτρια, εκπρόσωπος της Σουηδίας, έκανε δηλώσεις για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Αζερμπαϊτζάν και ότι κατά την διάρκεια της παραμονής της εκεί, συναντήθηκε με ακτιβιστικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται για το ζήτημα. Δημιουργήθηκε δε, έγραφε η είδηση, και διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Σουηδίας – Αζερμπαϊτζάν.
Μοιραία ο νους μου πέταξε στους καλλιτέχνες της Ελλάδας. Όχι τους καλλιτέχνες του τραγουδιού και της μουσικής απαραίτητα. Όλων των χώρων. Και σκέφτηκα πόσο σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων με πολιτική άποψη και θάρρος γνώμης έχω συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια. Πόσο σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων που να τιμούν με τη στάση ζωής τους τα όσα κατά καιρούς λένε, αν λένε. Και αντιθέτως, πόσους πολλούς μικροαστούς, σιωπηρούς, φοβισμένους, υπόδουλους στα κάθε είδους καθεστώτα με στόχο να αποσπάσουν βραβεία (κάθε είδους κι αυτά).
Αν και όποτε η Ελλάδα φτάσει στο σημείο, ακόμα και οι “γλάστρες”, αρσενικές και θηλυκές, που εξάγει ως καλλιτέχνες, να στέλνουν τέτοιου είδους μηνύματα στον πλανήτη με την πολιτική τους στάση και τη στάση της ζωής τους, τότε αυτό θα σημαίνει ότι έχουμε προχωρήσει επιτέλους και γινόμαστε χώρα με πολίτες και όχι με υπηκόους. Προς το παρόν ας τους ανεχόμαστε, όλους αυτούς της εγχώριας καριέρας αλλά και τους εξαγώγιμους μαϊντανούς με τα αστραφτερά χαμόγελα της δηθενιάς που καθρεφτίζουν κούφιους εγκέφαλους και ευτελείς αξίες ζωής. Της κοινωνίας καθρέφτες είναι. Και της Πολιτείας μας. Όχι μόνο του εσωτερικού τους κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου