πάνω απ’όλα με ύφος

Σκέφτηκε ότι μπορεί να χρειαστεί τα χαρτιά αυτά σε δύο μήνες, λόγω δουλειάς. Οπότε, για να μην τρέχει την τελευταία στιγμή, και μιας και έξω κάνει άνοιξη, πήγε πρώτα στην αρμόδια υπηρεσία για να ρωτήσει και μετά στο κοντινότερο ΚΕΠ για να λάβει τα απαραίτητα δικαιολογητικά.

Στο ΚΕΠ είχε κόσμο. Πήρε νουμεράκι κατά τις 10.30′ και δεν ξεμπέρδεψε μέχρι τις 13.00 [οπότε και μου τηλεφώνησε για να μάθω τί είχε συμβεί].

Ένας υπάλληλος, γύρω στα 30, δεν εξυπηρετούσε κανέναν πολίτη, αλλά φαινόταν τρομερά απασχολημένος, κι έτσι – ως διακριτικός άνθρωπος με κατανόηση για τον εργαζόμενο – δεν τον ενόχλησε καθόλου. Γνωρίζει άλλωστε από πρώτο χέρι πόσο σημαντική είναι η αυτοσυγκέτρωση σε πνευματικές εργασίες.
Περίμενε υπομονετικά, να τον φωνάξει κάποιος. Όταν ήρθε η σειρά του, εξήγησε τί χρειαζόταν, ρώτησαν σε ποιον Δήμο ανήκει, του είπαν τί αιτήσεις πρέπει να συμπληρώσει, πόσο χρόνο θα κάνει να παραλάβει τα χαρτιά του κλπ.

Κάποια στιγμή, στη διάρκεια όλης αυτής της συζήτησης, χρειάστηκε να περάσει πίσω από τον πολύ απασχολημένο υπάλληλο, για να πλησιάσει εκείνον που τον εξυπηρετούσε.
Και τότε είδε τί έκανε ο “εργαζόμενος”: χάζευε με μεγάλη αφοσίωση και τη δέουσα σοβαρότητα – διότι το σωστό ύφος μετράει πάνω απ’ όλα! -  ιστοσελίδα με υποδήματα και προσπαθούσε να αποφασίσει τί μοντέλο θέλει να αγοράσει. Μάλιστα, επειδή προφανώς ήθελε και μια δεύτερη γνώμη, εκτύπωσε την σελίδα με τα προϊόντα, στον εκτυπωτή του ΚΕΠ, μετά την έβγαλε και μία φωτοτυπία [πόσες φορές έχετε πάει σε δημόσια υπηρεσία και σας έχουν στείλει έξω για να φωτοτυπήσετε κάτι;] και συνέχισε να ασχολείται με την ίδια σελίδα.
Για κάποιον πολίτη στην αναμονή, πίσω από το γκισέ που δεν ήξερε τί κάνει, προφανώς ο τύπος φαινόταν σούπερ απασχολημένος.
Για κάποιον που πέρασε όμως 90 λεπτά στο ΚΕΠ, το θέμα δεν ήταν καθόλου αστείο. Ήταν εξοργιστικό. Τύπου “να γκρεμιστεί όλο το μπουρδέλο, να ισοπεδωθεί το σύμπαν, επειδή το σύστημα είναι διαβρωμένο παντού και δεν διορθώνεται με τίποτα”.
Περισσότερο νομίζω ότι τον απογοήτευσε ότι πρόκειται για νέο άνθρωπο. Θα περίμενε μία άλλη νοοτροπία, μία λιγότερο “εγώ βολεύτηκα τώρα, τί με νοιάζει για τους άλλους;!” κατάσταση.
Διαφωνώ λίγο [όχι 100%] με αυτή τη λογική. Θεωρώ ότι η αίσθηση του καθήκοντος [πόσο μάλλον η έλλειψη "γαϊδουριάς"], πέρα από εποχικές αυξομειώσεις, είναι καθαρά θέμα ανατροφής.
“Σε πειράζει να το γράψω στο Οξύ;”
“Μα, αυτό ήταν το πρώτο που σκέφτηκα. Γι’αυτό σε πήρα!”
[Βαριέται να τα γράφει ο ίδιος.]


http://esp0ir.wordpress.com/2012/04/24/me-ufos/