Η μουσική μπορεί..

διαβάζουμε στο υπέροχο http://peopleandideas.gr

Μέχρι πρόσφατα, η Βενεζουέλα μέτραγε περίπου 20 000 ανθρωποκτονίες κάθε χρόνο, ένα από τα πιο υψηλά ποσοστά στον κόσμο, μια κατάσταση που διαμόρφωσε ένα κλίμα εξαιρετικής βίας σε όλη την χώρα. Σε αυτό το πλαίσιο εμφανίστηκε πριν περίπου 40 χρόνια το λεγόμενο “Σύστημα” (“El sistema”), μια πρωτοβουλία μαζικής διδασκαλίας κλασσικής μουσικής που πρότεινε ενός μουσικός, διευθυντής ορχήστρας και πολιτικός, ο José Antonio Abreu.

Η ιδέα του ήταν απλή: ένα παιδί που φυσάει μέσα σε μια τρομπέτα και πιέζει πλήκτρα, δεν κρατάει πιστόλι και δεν μπορεί να πατήσει πάνω σε σκανδάλη, και ένα παιδί που κάνει πρόβες μαζί με άλλα παιδιά, δεν είναι ένα παιδί που δολοφονείται. Το 1975 το εγχείρημά του ξεκίνησε σε ένα γκαράζ με 11 παιδιά. Το 2007, 250 000 παιδιά
διδάσκονται κλασσική μουσική, υπάρχουν 125 ορχήστρες στη χώρα αυτή και 20 000 καθηγητές ενώ όλες οι επόμενες κυβερνήσεις της χώρας ενίσχυσαν το έργο.

Τα παιδιά των φτωχικών περιοχών του Καράκας ή των χωριών της Αμαζονίου ξεκινούν τον πρώτο χρόνο χωρίς μαθήματα σολφέζ – για να μην αποθαρρυνθούν- ενώ η διδασκαλία της μουσικής γίνεται πάντα ομαδικά για να έχουν ένα κίνητρο. Οργανώνονται επίσης πολλές παραστάσεις για να νοιώθουν τα παιδιά ότι είναι ήδη μουσικοί. Με αυτόν τον τρόπο, μέσα σε δυο χρόνια καλύπτονται δέκα χρόνια ατομικής διδασκαλίας. Η συλλογική εργασία και η άμεση ανταπόδοση της προσπαθείας τους (“είσαι μουσικός σήμερα και όχι στο μέλλον”) είναι μερικά από τα τόσα οφέλη της πρωτοβουλίας αυτής.

Συνηθισμένα να ακούν από μικρά για ναρκωτικά και συμμορίες, για υποσχέσεις που δεν τηρούνται ποτέ, χωρίς να έχουν ακούσει ποτέ κλασσική μουσική παρά μόνο σε καμμιά κηδεία, τα παιδιά αυτά συναντούν στο “Sistema” αληθινές σχέσεις εμπιστοσύνης, εξυψώνονται πάνω από τις δυσκολίες της κοινότητάς τους, αποκτούν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και ελπίδα για το μέλλον, τόσο που το αντιλαμβάνεσαι στον τρόπο που παίζουν, πως νοιώθουν ακόμα και σε πολύ μικρή ηλικία ότι η ζωή τους κρέμεται από την πρόοδό τους στη μουσική. Σε κοινωνικό επίπεδο, το Sistema μεταμορφώνει τη μουσική τέχνη σε ένα εργαλείο κοινωνικής ένταξης, ένα εργαλείο εκμάθησης της αλληλεγγύης και της αλληλεπίδρασης. Κανένα παιδί δεν απορρίπτεται, ενώ εντάσσονται και τα παιδιά με κάποια αναπηρία των αισθητηρίων οργάνων.

Πολλά από τα παιδιά που φοίτησαν εκεί έγιναν μουσικοί, όπως είναι ο τωρινός διευθυντής ορχήστρας της Συμφωνικής Ορχήστρας του Λος Άντζελες μαέστρος Gustavo Dudamel. Πρώην διευθυντής τηςΝεανικής Συμφωνικής Ορχήστρας Simon Bolivar, αποτελούμενης από τα παιδιά του El sistema όπως ο ίδιος, ο Dudamel θεωρείται από τους πλέον υποσχόμενους διευθυντές ορχήστρας της γενιάς του. Δείτε όμως παρακάτω το πάθος και την ψυχή αυτών των νέων μουσικών και δεν θα έχετε αμφιβολία ότι το πείραμα «El sistema» πέτυχε!

Η Βενεζουέλα φαίνεται έτσι να αποτελεί ένα φυτώριο ταλέντων με εξαιρετική ζωντάνια. Λέτε το μέλλον της κλασσικής μουσικής να είναι εκεί; Ει μη τι άλλον, το μοντέλο αυτό έχει προσαρμοστεί με επιτυχία σε πολλές χώρες του κόσμου.

Αθήνα, στην χειρότερη μεταπολιτευτική κρίση.

“Είμαστε εθελοντές, καθηγητές μουσικής και όχι μόνο. Μια ομάδα πολιτών που μοιράζεται την αγάπη για τη μουσική και την αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο.

Αποφασίσαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για έναν κοινό στόχο. Να μεταδώσουμε αφιλοκερδώς την τέχνη μας σε όσους δεν έχουν τα χρήματα να την σπουδάσουν. Να αποδείξουμε ότι δε μας λυγίζει η κρίση, ότι η ανθρώπινη αξία δεν μετριέται με κανένα νόμισμα. Να επαναφέρουμε στο επίκεντρο την επιθυμία για μάθηση και την προσφορά.

Αυτά γράφει στο αρχικό της μέρος η ιδρυτική διακήρυξη του Κοινωφελούς Ωδείου, μιας νέας πρωτοβουλίας που είδε επίσημα το φως στα μέσα Ιανουαρίου 2012. Συγχαίρουμε τους πρωτεργάτες της και αναγνωρίζουμε την επιθυμία αντίστασης στην «θλιβερή καθημερινότητα μέσα από την ανύψωση του πνεύματος, την καλλιέργεια και τη γνώση«. Καλό δρόμο να’χετε!

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερες πληροφορίες όπως ποιοι χώροι τους φιλοξενούν και πώς μπορείτε να συνδράμετε, επισκεφθείτε το μπλογκ τους ή τη σελίδα τους στο facebook.

http://www.kala-nea.gr/archives/29130