Διασχίζοντας την υπόγεια διάβαση που χωρίς κόπο σε βγάζει από την πλευρά του Πάντειου στη Συγγρού σε αυτή της Νέας Σμύρνης σκεφτόμουν ό,τι και το προηγούμενο βράδυ. Ένιωθα αυτά τα έντομα στο στομάχι, ένα μείγμα άγχους και περιέργειας, ένα συναίσθημα που -να, αυτό σκεφτόμουν στη διάβαση- δεν θυμόμουν πότε με έπιασε τελευταία φορά πηγαίνοντας για μια συνέντευξη.
Ξέρω τι ήταν. Ήταν τα χρόνια της τρίτης Γυμνασίου που όργωνα με τον κολλητό μου, τον Μήτσο, τα στενάκια και τις πλατείες της Ηλιούπολης (αν σ' έχει βγάλει ο δρόμος προς τα κει, ξέρεις ότι οι πλατείες της Ηλιούπολης είναι εξωφρενικά πολλές) έχοντας ένα ακουστικό εγώ στο αριστερό αυτί και ένα αυτός στο δεξί -γιατί το μαύρο καλώδιο δεν περίσσευε για να περπατάμε και με απόσταση μεταξύ μας- και ακούγοντας στο repeat το μια "Ματιά Σαν Βροχή". Απ' το "Ρομπότ" μέχρι το "Αλλάζει Πρόσωπα Η Θλίψη", το δάχτυλο στο "next track" και ο δίσκος απ' την αρχή.
Για τους πιστούς τους, για όσους δηλαδή δεν θεώρησαν ποτέ το ελληνικό ροκ ως ασθένεια, ανέκδοτο, λίγο, αντιγραφή, ανέμπνευστο ή για όσους δεν μιλάνε ή γράφουν ΞΑΦΝΙΚΑ με σεβασμό για την ιδιοφυία του Παύλου Παυλίδη, τα Ξύλινα Σπαθιά (όπως και οι Τρύπες ή τα Διάφανα Κρίνα) ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση, γιατί δημιουργούσαν-μεσουρανούσαν ακριβώς την εποχή που οι fans τους μάθαιναν τον κόσμο, διαμόρφωναν χαρακτήρα, μεγάλωναν. Αυτές οι μπάντες ήταν ο πρώτος μεγάλος εφηβικός έρωτας πριν τον πρώτο μεγάλο εφηβικό έρωτα. Κι επειδή στην Ελλάδα ποτέ δεν σφύζαμε από τέτοιους, ο Παυλίδης και ο Αγγελάκας, κάνουν ανεκτή, μην πω αναγκαία, μια γενίκευση του στιλ "οι δύο -όλοι κι όλοι- πραγματικοί Έλληνες ροκ σταρ", στο πλαίσιο πάντα μιας σαφώς πετυχημένης μπάντας, με μακρά δισκογραφία, με, με, με. Φαινόταν ήδη από τα μέσα των 90s, κάνει μπαμ τώρα που ψάχνουμε με το κιάλι ελληνόφωνες ροκ μπάντες που να έχουν πάρει σοβαρά τον εαυτό τους, για αρχή.
Μειώνοντας λοιπόν τα βήματα μέχρι τον προορισμό μου, περπατώντας προς το στούντιο του Παύλου στη Ν. Σμύρνη (αυτόν τον "πολύ όμορφο χώρο" όπως λέει κι ο ίδιος δείχνοντας ότι εκτιμά το ίδιο βαθιά και τις πιο απλές λέξεις), κρατούσα αυτό το "ντροπαλός" που μου είχε αντιπαραβάλει μια φίλη στο "δύσκολος" που θεωρούσα εγώ για τον Παυλίδη.
Λίγο μετά, ένας δίσκος του Rufus Wainwright στο χαμηλό τραπεζάκι του καθιστικού, ένα άσπρο τεριέ, η Μέλι, που μου έγλειφε τα χέρια για περίπου ένα 20λεπτο, ένας στ' αλήθεια πολύ ωραίος χώρος και ο Παύλος, σίγουρα όχι ο σπιντάτος Παυλίδης της "Ξεσσαλονίκης", αλλά αυτός του 2012, των 25+ χρόνων στη μουσική, ο κάπως πιο κατασταλαγμένος Παυλίδης των B-movies (και της λέξης "πάλκο" και των εισαγωγών με το "το σίγουρο είναι ότι") θα συνθέσουν το σκηνικό της συνάντησης.
Η φίλη μου είχε δίκιο. Ο Παύλος δεν είναι δύσκολος, αλλά ντροπαλός. Λες και έχει βάλει τιμωρία τον εαυτό του επειδή του επέτρεψε να παραμείνει στο προσκήνιο, γιατί ποτέ δεν αρνήθηκε κάποιος (ούτε ο ίδιος) ότι ο Παύλος είναι ο ορισμός του "κλειστού" τύπου, στην ψυχοσύνθεση του οποίου τα πολλά τα φώτα λειτουργούν μάλλον σαν κατάρα.
Γι' αυτό ακριβώς, δεν άφησα λέξη να πέσει κάτω. Γι' αυτό ακριβώς, έκανα και την παραπάνω εισαγωγή. Γιατί δεν θέλω να μπερδέψω τα λόγια του με δικές μου σκέψεις. Παρ' ό,τι είχα ένα σωρό αποδείξεις ότι τα λόγια και ο Παύλος βγάζουν το καλύτερο από τη σχέση τους στη διαδικασία της στιχουργικής, κατέληξα μια ώρα μετά την ώρα του ραντεβού μας, ότι τα λόγια και ο Παύλος είναι ένα ζευγάρι που δεν τσακώνεται ποτέ. Ούτε όταν καλείται να κουβεντιάσει με
κάποιον άγνωστο μέσα στο στούντιό του.
"Δεν είμαι από δω". Αν και ο Παύλος θα ήθελε πολύ
"Αντίθετα με τον τίτλο του τραγουδιού, εγώ θέλω πάρα πολύ να είμαι από εδώ. Και αυτό είναι που προσπαθώ, να γίνω από εδώ. Είναι εύκολο να παρεξηγηθεί η έκφραση. Ο άλλος σου λέει "τι νομίζεις ότι είσαι, από πού είσαι, εξωγήινος;". Δεν εννοώ αυτό. Έχω ζήσει από παιδάκι έτσι, θέλοντας και μη.
Ως παιδί μεταναστών, το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις να λες είναι αυτή η έκφραση. Ο τρόπος ζωής με τη συνεχή μετακίνηση από ένα σημείο και μετά γίνεται κομμάτι του εαυτού σου. Δεν μπορείς να σκεφτείς πώς θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Ίσως η δουλειά μου είναι να παίρνω εικόνες από αυτές τις μετακινήσεις που κάνω, παρά οτιδήποτε άλλο"
Το Παρίσι και η βουτιά στο κενό
"Καμιά φορά ντρέπομαι να λέω ότι έχω πάει στο Παρίσι, γιατί στην ουσία πήγα σε κάτι σαν μια φυσαλίδα, που έτυχε να είναι το Παρίσι. Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε άλλη πόλη. Ήταν μια βόλτα που έκανα δώρο στον εαυτό μου. Δεν πήγα ούτε για να σπουδάσω, δεν ήξερα κανέναν, δεν είχα λεφτά ούτε για να επιστρέψω. Ήμουν 23. Είπα 'φεύγω και δεν ξέρω αν θα έρθω πάλι'.
Κάνεις πολλές φορές βουτιά στο κενό με την πλάτη κιόλας κι εμφανίζεται ένα χέρι και σε κρατάει δια μαγείας. Αυτό έγινε. Στην περίπτωσή μου ήταν το χέρι του Νίκου Καντάρη (γνωστός πια ως Urban Shadow) στον οποίο είναι αφιερωμένοι όλοι οι πρώτοι δίσκοι των Σπαθιών.
Με στήριξε στο κομμάτι που λέγεται 'φτιάχνω ένα στούντιο και ετοιμάζω τις μουσικές για να κάνω το συγκρότημα που έγινε αργότερα, τα Σπαθιά'. Καμιά φορά σε στηρίζει κάποιος και με το να ενισχύει την πίστη σου σε αυτό που κάνεις. Δεν είναι πάντοτε πρακτική η συνεισφορά κάποιου. Αν και στην περίπτωση του Νίκου ήταν και πρακτική. Δουλεύαμε μαζί. Δεν μπορείς να φανταστείς τι δουλειές. Καμία σχέση με τη μουσική. Συναρμολογούσαμε γραφεία στη Λιόν, βάφαμε σπίτια στο Παρίσι, κάναμε πολλά τρελά πράγματα.
Στο Παρίσι αντί να μπω στη μουσική, σχεδόν εξαφανίστηκα από αυτήν. Η ενημέρωση που είχα περί των μουσικών ήταν πληρέστερη στη Θεσσαλονίκη παρά εκεί, αλλά για τον τρόπο που σκέφτομαι και λειτουργώ, το Παρίσι ήταν καθοριστικό γιατί άλλαξε τον τρόπο της ζωής μου"
Η Συγχορδία των Παρισίων
"Ως δια μαγείας, τα πράγματα εκεί μπήκαν σε μια σειρά που με διευκόλυνε να κάνω μουσική. Με του που έγινε το στούντιο με το Νίκο, έπρεπε να ανακαλύψω και τεχνικά τι σημαίνει να κάνεις μια παραγωγή. Έπρεπε να ανακαλύψω πώς λειτουργεί ένα μπάσο, ένα πιάνο, ένα drum machine, σπούδασα μονάχος μου ενορχήστρωση έχοντας αρκετά μεγάλη εμπειρία από το πάλκο με τα Μωρά Στη Φωτιά και το πώς να στήνεις ένα τραγούδι.
Πήγα με πάρα πολλές μουσικές στο κεφάλι στο Παρίσι. Κάποιες από αυτές τις άκουσε μετά ο κόσμος. Μερικές τις ακούει ακόμα και τώρα. Όταν πήγα εκεί, είχα ήδη μια κασέτα με ιδέες για περίπου ένα δίσκο. Το "Δεν Είμαι Από Δω" υπήρχε σε εκείνη την κασέτα, αλλά βγήκε 15-18 χρόνια μετά. Υπάρχουν κι άλλα τέτοια. Το "Last Call to Paris" για παράδειγμα"
Ο μύθος της Γενεύης
"Είναι απίστευτο το πώς τα βιογραφικά που φτιάχνουν οι δημοσιογράφοι μας ακολουθούν στη ζωή μας. Έχω πάει και στην Κρύα Βρύση, αλλά κανείς δεν το αναφέρει"
Για το δέσιμο με τους B-Movies
"Με τα παιδιά λειτουργώ πιο σωστά επειδή προσπαθώ να κάνω καινούργια λάθη και όχι παλιά, όπως τους λέω. Αυτό είναι καθοριστικό. Το να λειτουργείς μέσα σε μια ομάδα είναι κάτι σαν στοίχημα. Επειδή κάποιοι άνθρωποι μπορεί να παίξουν καλά μαζί και να συνυπάρξουν στο πάλκο, δεν σημαίνει ότι μπορούν να συνυπάρχουν και ως χαρακτήρες. Η μπάντα είναι τεράστιο σχολείο, το συνιστώ στον καθένα.
Το να πετύχεις μια ομάδα που να ταιριάζουν όλοι με όλους είναι αδύνατο. Και να ταιριάζουν τη Δευτέρα, την Παρασκευή μπορεί να μην ταιριάζουν. Και γι' αυτό δεν φταίει ούτε η ομάδα ούτε η Παρασκευή.
Όταν υπάρχει προοπτική να ζήσεις από τη μουσική στην Ελλάδα (όνειρο θερινής νυκτός), τότε η ομάδα έρχεται πιο κοντά γιατί βλέπει ότι μπορεί να κερδίσει την ελευθερία της μέσω της μουσικής. Αυτή είναι η νίκη για ανθρώπους σαν κι εμάς. Κι όχι να γράψουμε ένα χιτάκι.
Νομίζω πως άρχισα να ζω αποκλειστικά από τη μουσική μετά τα 30. Και παίζω από τα 18"
Για το μέλλον (δισκογραφικό και μη) των B-Movies
"Αυτό που είναι πολύ ενδιαφέρον είναι ότι βρισκόμαστε σε κάποιου είδους peak σαν ομάδα μετά από 5-6 χρόνια σταθερής σύνθεσης. Ελπίζω πως θα συνεχιστεί αυτό. Η ομάδα έχει δέσει γιατί είναι πάρα πολλές οι συναυλίες που κάνουμε. Ειδικά τα τελευταία 2-3 χρόνια, δεν έχουμε σταματήσει καθόλου.
Τώρα πια έχουμε συνθέσεις που είναι B-Movies και όχι Παυλίδης. Νομίζω πως στον επόμενο δίσκο μας, θα καταγραφεί για πρώτη φορά αυτό που σου λέω. Ο στίχος παραμένει δικός μου. Δεν έχει προτείνει κάποιο απ' τα παιδιά (σ.σ. οι B-Movies) να γράψει στίχους, αν και τους παρακαλάω. (γέλια, και των δυο μας)
Είναι ξεκάθαρο και από τα live ότι ο κόσμος δεν έρχεται να δει μόνο εμένα, αλλά να ακούσει και αυτή τη μπάντα. Έχουμε καθιερωθεί ως συγκρότημα πια κι αυτό συνέβη κυρίως από το '10 και μετά. Και δεν το καθόρισε ο δίσκος αυτό (σ.σ. "Το Πλοίο που Όλο Φτάνει" του 2010), αλλά η συνεχής παρουσία που είχε αυτή η μπάντα στο πάλκο. Αυτό άλλαξε τη σχέση με τον κόσμο"
Για το αν βάζει να ακούσει Ξύλινα Σπαθιά
"Μου αρέσουν λίγα κομμάτια από τα Σπαθιά. Στα περισσότερα, επειδή εμπλέκομαι, βλέπω ποιο είναι το πρόβλημα. Κάποιες φορές, όταν είμαι σε παρέα, καταφέρνω να μπω στο μυαλό κάποιου που δεν τον απασχολεί το αν τραγούδησα καλά ή αν είναι σπουδαίο αισθητικά αυτό που συμβαίνει, με αποτέλεσμα να πιάνω την ουσία των κομματιών την οποία έχανα κρίνοντάς τα. Κάποια μου αρέσουν, κάποια όχι.
Όχι πως δεν με ενοχλεί κάτι, αλλά αρκετά από το 'Aφού λοιπόν ξεχάστηκα', μου αρέσουν όπως είναι.
Άνθρωποι που εκτιμώ εκθειάζουν πια το 'Μια ματιά σαν βροχή' σαν ένας από τους σημαντικότερους ελληνόφωνους δίσκους και έχει περάσει μια 15ετία για να μπορέσω να καταλάβω τι εννοούν.
Στο 'Ξεσσαλονίκη', είναι περισσότερα τα αισθητικά προβλήματα που βλέπω. Σαφώς αγαπώ τον δίσκο και όσο περνά ο καιρός μου αρέσει περισσότερο ο ήχος του. Δεν είναι τόσο επεξεργασμένος όπως στον δεύτερο που είναι overprocessed και φαίνεται ότι ψευτίζει εις βάρος του νοήματος.
Τελικά, λίγα πράγματα απ' όλα που φτιάχνω με ενθουσιάζουν. Κάποια τα ακούω και απογοητεύομαι και λέω 'τι τυφλαμάρα είναι αυτή, πώς γίνεται να μην είδες ότι δεν είναι ωραίο'";
"Είμαι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να πηγαίνει προς τα κάπου. Δεν αισθάνομαι ότι τα έχω καταφέρει πάντα"
Θεωρία της μουσικής
"Η μουσική είναι διαφυγή. Είναι σαν μια αταξία, σαν ένα όχημα με το οποίο δραπετεύεις. Σοφό είναι να καταλήξει να είναι ένα όχημα το οποίο σου επιτρέπει και να επιστρέφεις. Να σε φέρνει πίσω στον εαυτό σου. Τις περισσότερες φορές στην εφηβεία, όταν κάποιος παίρνει την κιθάρα είναι για να τραβήξει την προσοχή, να τον κοιτάνε τα κορίτσια. Αλλά το ζήτημα είναι τι θα κάνεις αφού μπλέξεις. Κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι είναι πολλά αυτά που μπορείς να πετύχεις λέγοντας πράγματα στον κόσμο. Εκεί κρινόμαστε, αυτή είναι η ευτυχία μας"
"Δυστυχώς έμαθα πράγματα για μένα μέσα από τη μουσική. (γέλια) Σου υπενθυμίζει συνέχεια ότι το όριο μπορεί να είναι πιο πέρα, πιο πέρα".
Για τις Λόλες που τον έχουν κάψει
"Νομίζω περισσότερο συγνώμη θα έπρεπε να πω, παρά να ζητήσω το λόγο από κάποιον. Συγνώμη σε όλο τον κόσμο. Ίσως είναι πρόβλημα του χαρακτήρα μου, ίσως είμαι πιο ενοχικός απ' ό,τι θα 'πρεπε"
Η φερόμενη ως "κλάψα" των δίσκων του Παυλίδη (γενικά)
"Δεν νομίζω πως κάνω δίσκους για να είναι στη μόδα. Είναι τόσo πολύ στο επίκεντρο της δουλειάς μου το στιχουργικό κομμάτι που τα καθορίζει όλα. Όποτε αισθάνομαι ότι έχω να πω καινούργιες ιστορίες, θα τις πω. Είτε είναι μελαγχολικές είτε φωτεινές. Δεν νομίζω ότι είναι φωτεινός ένας άνθρωπος όταν παίζει ματζόρε. Και στη Λατινική Αμερική υπάρχει πολλή θλίψη. Δεν σημαίνει ότι όπου υπάρχει σάμπα υπάρχει και χαρά.
Υπάρχει πολύς κόσμος που βλέπει τη μουσική σαν παυσίπονο. Λες και πρέπει να πάρει ένα χάπι και να του περάσει η μελαγχολία η οποία είναι κάτι εσωτερικό. Υπάρχουν οι παυσίπονες μουσικές και αυτές που σε θεραπεύουν πραγματικά. Μπορείς να διαλέξεις.
Δεν ταυτίζω τον εαυτό μου με κάποιου είδους θλίψη. Έχω γράψει κι ένα τραγούδι που λέει πολύ ξεκάθαρα την άποψη μου για αυτήν(σ.σ. το "Αλλάζει Πρόσωπα Η Θλίψη". 'Σ' όποιον τη ρίχνει από το θρόνο, εσένα λέει θέλω μόνο'. Είναι ο μηχανισμός των αντιθέτων. Είχα την εντύπωση πως με τόσους Βουδιστές στην Ευρώπη ότι αυτά είναι η αλφαβήτα"
Η κατάρα του προσκήνιου
"Γιατί πιστεύεις ότι το προσκήνιο είναι ένα βολικό μέρος που δεν θέλει να εγκαταλείψει κανείς; Ζω όλα αυτά τα χρόνια με έναν τρόπο επειδή δεν έχω τη δυνατότητα να ζω με κάποιον άλλο. Ίσως αν μπορούσα να πάω 5 χρόνια στην Καραϊβική, να το έκανα. Είναι ευχή και κατάρα το να βιοπορίζεσαι από τη μουσική.
Καμία φορά σκέφτομαι ότι αν μπορούσα να τη βγάλω οικονομικά χωρίς να παίζω, μπορεί να έκανα κάτι άλλο. Άλλες φορές, όμως, λέω 'ευτυχώς που η ζωή με αναγκάζει να μην εγκαταλείπω τη μουσική γιατί η χαρά που μου επιστρέφεται είναι πολύ μεγάλη"
Το πολιτικό "Ρομπότ"
"Από πολύ παλιά, είχα γράψει τραγούδια που ήταν ξεκάθαρο στους στίχους ότι έβλεπα και ότι με ένοιαζε τι γίνεται γύρω μου. Τότε κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί τι είναι το "Ρομπότ" που είχαμε γράψει. Δεν προλάβαινε από το νταχτιρντί, όλο αυτόν τον τρόπο που θεωρείτο διασκέδαση εκείνη την εποχή"
Το νταχτιρντί με το "Λιωμένο Παγωτό"
"Δεν ξέρω γιατί ένα κομμάτι πρέπει να μην ακούγεται. Έχω την εντύπωση ότι είναι καλό τραγούδι και γι' αυτό ακούγεται. Τώρα αν μαθαίνεις ότι κυκλοφορεί στις πίστες, λες πως μάλλον δεν έκανες κάτι καλά. Ή ήταν η μοίρα του να πάει κι από κει. Αν έβγαινε σήμερα και το άκουγα, θα έλεγα ότι είναι ένα καλό τραγούδι. Μου αρέσει αυτό που λέει"
Το (καθόλου) αντίπαλο δέος. Οι "Τρύπες"
"Πώς να είναι αντίπαλο κάτι σπουδαίο, το οποίο θαυμάζεις; Εξακολουθεί το αγαπημένο μου ελληνικό συγκρότημα να είναι οι 'Τρύπες' με διαφορά. Κι αυτό έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με τους στίχους. Θαυμάζω τον Γιάννη σαν fan από τότε που ήμουν μικρός ως και τώρα. Έχουμε συναναστραφεί κατά καιρούς"
Αν σκέφτεται ένα reunion με τα Σπαθιά ή ούτε καν
"Ούτε καν. Όπως το είπες"
Τραγούδια που έγραψε για τα ναρκωτικά
"Να μην σε νοιάζει". (σ.σ. Μετά την ατάκα, ο Παύλος φύσηξε την κάφτρα του τσιγάρου με τρόπο κινηματογραφικό. Σαν σε γουέστερν που ο πιο γρήγορος πιστολέρο φυσάει την καπνισμένη κάννη του όπλου του. Γελάσαμε)
Η κινηματογραφική ονομασία των B-Movies
"Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν πίστεψα ότι το "Ξύλινα Σπαθιά ή το 'Β-Μovies' είναι καλά ονόματα, αλλά δυσκολευόμουν πολύ να βρω κάτι άλλο. Το Β-Μovies το σκέφτηκα κάποια στιγμή και μου ταίριαξε. Υποτίθεται όπως λένε ότι γράφω αρκετά κινηματογραφικά. Οπότε η λέξη 'movies' δεν μου ήταν ξένη"
"Το να κάνω μουσική για κάποια ταινία είναι από αυτά που θα ήθελα. Δεν μου έχει γίνει κάποια πρόταση, νομίζω πως κάνω αρκετές που θα μπορούσαν να είναι για ταινία και γράφω και μικρά σεναριάκια. Δεν είμαι πολύ κοινωνικός τύπος οπότε μάλλον δεν έχω βρεθεί στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή"
Ο Παύλος και τα λάθη
"Θα ήθελα να είμαι πιο επιεικής ως δάσκαλος με τον εαυτό μου. Καμιά φορά μου θυμίζω κάτι δασκάλους που δεν χώνευα γιατί ήταν υπερβολικοί. Καμιά φορά είμαι παραπάνω αυστηρός απ΄όσο θα 'πρεπε, αλλά αυτό δεν βοηθάει να μην το ξανακάνω"
Το www.pavlidis.com
"Θα ανέβει τις επόμενες μέρες, θα είναι το επίσημο site μου και θα έχει πολύ υλικό, οπτικό, ακουστικό, ντοκουμέντα παλιά και καινούργια. Facebook και τέτοια, δεν έχω"
Ο Παύλος Παυλίδης και οι B-Movies εμφανίζονται live στο Gagarin 205 την Παρασκευή 16 και το Σάββατο 17 Μαρτίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου