Τι είναι ένας άδειος χώρος, αν όχι μια ευκαιρία…

Μοντεβιδέο, Ουρουγουάη

Ένας χώρος πρόσφατα εγκαταλελειμμένος από μια ΜΚΟ, όπου πριν υπήρχαν παιδιά έγκλειστα, παιδιά που ζούσαν εκεί χωρίς μια αυλή ή την απαραίτητη ιατροφαρμακευτική φροντίδα· αυτόν τον χώρο τον καταλάβαμε για να του δώσουμε ζωή, αλλά όχι οποιασδήποτε μορφής. Αυτό που αποκαλούμε εμείς ζωή απέχει πολύ από το ιδανικό που προπαγανδίζουν οι πολιτικοί, είναι πολύ μακριά από το ιδανικό της καπιταλιστικής ζωής που προσφέρουν οι πλούσιοι και όλοι οι υποστηρικτές τους που καταπιάνονται με την συντήρησή του.

Δεν βασίζεται στην εξουσία ούτε προτείνει την απολαβή περισσότερων ανέσεων για όποιον έχει περισσότερα χρήματα.
Η ιδέα μας αντιτίθεται και συγκρούεται με αυτό το μοντέλο έμπρακτα και ανοιχτά. Δεν πρόκειται για μια ιδέα ολοκληρωμένη που την παρουσιάζουν κάποιοι γνώστες στους δυστυχείς που πρέπει να την δεχτούν με το ζόρι, όπως τα σχέδια των κρατών ή αυτά των εκκλησιών. Είναι μάλλον μια πρόταση αναζήτησης.
Αναζήτησης τίνος πράγματος; Νέων μορφών σχέσεων. Οι ιδέες μας προωθούνται επίσης από χρόνια εμπειρίας και αν και υπάρχουν πολλά νέα πράγματα να ανακαλύψουμε έτσι υπάρχουν και πολλά παλιά, πολλά από αυτά που υπήρχαν ανέκαθεν. Αισθανόμαστε κομμάτι αυτών που αγωνίστηκαν σε οποιοδήποτε τόπο, που αγωνίζονται τώρα και που θα συνεχίσουν να το κάνουν, για έναν κόσμο αλλιώτικο και καλύτερο. Είμαστε κομμάτι του άγριου, του λεύτερου, της υπέροχης καθημερινής εξέγερσης σε οποιοδήποτε μέρος. Οι πόρτες που παρέχουμε σε όλους δεν προορίζονται για να κλειστούμε πίσω τους αναλογιζόμενοι πώς θα μπορούσαμε να ζούμε καλύτερα, αλλά για να τις ανοίξουμε και να κάνουμε δυνατή την αποτελεσματική υλοποίηση ενός βίου αλλιώτικου.
Ένα ακόμα εργαλείο για τους υπάρχοντες αγώνες, ένα στήριγμα για τους αγώνες που θα έρθουν.
Με συλλογικές αποφάσεις, ειλημμένες συναινετικά από όλους, οικοδομείται σιγά σιγά ένας χώρος ενδυνάμωσης της ελεύθερης συμφωνίας, όσο πιο μακριά γίνεται από τις διαμεσολαβημένες σχέσεις του χρήματος. Έχουμε ένα εγχείρημα που δεν είναι ούτε ολοκληρωμένο, ούτε δομημένο α πριόρι, ένα εγχείρημα που δεν μπορεί να μειωθεί σε κομματικά προγράμματα ή σε κρατικές πολιτικές, ένα εγχείρημα τόσο άπειρο όσο και αταξίδευτο· ένα εγχείρημα λευτεριάς.
Το κράτος βασίζεται στη βία και η έκφραση της οφειλόμενης υπακοής είναι ο νόμος. Αυτός είναι ένας τύπος κανόνα που συνίσταται από δύο συγκεκριμένα στοιχεία, ανήκει σε ένα καθεστώς εξουσίας και κάθετης οργάνωσης που προβλέπει την ποινή και την τιμωρία για όποιον δεν υπακούει. Εμείς βασιζόμαστε στην ελεύθερη συμφωνία. Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες λαμβάνουν τις αποφάσεις για το πώς θα δράσουν με τρόπο ελεύθερο και μετά από περίσκεψη, ενώ ο καθένας είναι ελεύθερος να τις κάνει πράξη και υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό του και τους υπόλοιπους. Αναζητούμε και ενδυναμώνουμε σχέσεις χωρίς καταναγκασμούς και δεν παραμένουμε άπραγοι μπροστά στις καταχρήσεις κανενός. Η λευτεριά απαιτεί δράση και εμείς είμαστε απ’ αυτούς που την επιδιώκουν

Όπως είπαμε, ένας άδειος χώρος μπορεί να παραμείνει άδειος, χωρίς κανέναν και τίποτα, ή μπορεί να είναι μια ευκαιρία, μια μοναδική ευκαιρία.

Λα Σολιδάρια/La Solidaria
(Φερνάντες Κρέσπο 1813)
****************************
Αναδημοσίευση από: Contra Info
Σύντομο link: http://wp.me/pPn6Y-d1h
Πηγή