Τα παιδιά πρέπει να έχουν εκατό γονείς
της ΜΕΛΙΝΑ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ
www.cohousing.org.uk Η αντίστοιχη ιστοσελίδα της Βρετανίας.
wiki.ic.org/wiki/starting_a_community Αρθρο με πρακτικές συμβουλές για το σχηματισμό κοινοτήτων και αντιμετώπισης των προβλημάτων.
της ΜΕΛΙΝΑ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ
Το χειμώνα του 1964 στη Δανία μια παρέα γύρω από τον αρχιτέκτονα Jan Gudmand-Hoyer άρχισε να ψάχνει εναλλακτικές μορφές κατοίκησης αντί για το σύνηθες «ο καθένας στο σπίτι του». Αγόρασαν από κοινού μια έκταση έξω από την Κοπεγχάγη , όπου θα έχτιζαν ένα συγκρότημα 12 ανεξάρτητων οικιών με κέντρο μια πισίνα και ένα κοινόχρηστο σπίτι. Η ιδέα ναυάγησε από το οπισθοδρομικό πνεύμα της τοπικής κοινωνίας ,που φοβήθηκε ότι το εγχείρημα θα εξελισσόταν σε αμαρτωλό κοινόβιο. Η κοινωνία της Δανίας πληροφορήθηκε το σχέδιο του ΗOYER από το άρθρο του «Ο χαμένος κρίκος μεταξύ της ουτοπίας και της σημερινής μονοοικογενειακής κατοικίας », στο οποίο ανέπτυσσε το όραμα για μια νέα ανθρώπινη γειτονιά ως σπόρο μιας κοινωνίας , τα μέλη της οποίας αλληλοστηρίζονται και συνυπάρχουν. Εναν χρόνο πριν , το άρθρο με τίτλο « Τα παιδιά πρέπει να έχουν εκατό γονείς » , της Βodil Graae , σε μια δανική εφημερίδα είχε προλειάνει το έδαφος. Μαζί δημιούργησαν ένα ισχυρό ρεύμα, καθώς εκατοντάδες οικογένειες εκδήλωσαν ενδιαφέρον να ζήσουν σε μια τέτοια κοινωνία. Ετσι , στη δεκαετία του ΄70 οικοδομήθηκαν τα δυο πρώτα cohousing χωριά στο Jonstrup και στο Hillerod της Δανίας. Η ιδέα δεν είναι νέα. Μια ομάδα φίλοι αγοράζουν από κοινού μια έκταση γης που θα φιλοξενεί τη δική τους γειτονιά. Η ιδιωτικότητα διατηρείται , αφού καθένας ζει στο δικό του σπίτι, όμως κέντρο της κοινότητας είναι το κοινόχρηστο σπίτι , η «εστία». Εκεί πρωταγωνιστεί μια μεγάλη κουζίνα με τραπεζαρία , όπου όλοι μαζεύονται για να κουβεντιάσουν , να μαγειρέψουν και να γευματίσουν. Υπάρχουν χώροι για τα παιδιά, βιβλιοθήκες, γυμναστήριο, πλυντήρια και εργαστήρια. Στους δρόμους, μπροστά από τους κήπους, σπάνια βλέπει κανείς αυτοκίνητα. Συχνά, η δόμηση ακολουθεί τους κανόνες της βιώσιμης ανάπτυξης για παράδειγμα, τα σπίτια εξοπλίζονται με φωτοβολταϊκά. Απαρέγκλιτη αρχή του cohousing είναι η συμμετοχή των κατοίκων στο σχεδιασμό των κτηρίων και στη χωροθέτηση της γειτονιάς , αλλά και η συνεργασία με τους αρχιτέκτονες ως την αποπεράτωση των κτηρίων.
Η «Βίβλος» του κινήματος, «Cohousing: a contemporary approach to housing ourselves» (συγκατοίκηση : μια σύγχρονη προσέγγιση στη στέγασή μας ) έχει γραφεί από την Kathryn McCamant και τον Charles Durret, ένα ζευγάρι αμερικανών αρχιτεκτόνων. Σήμερα , το Cohousing Association of the United States αριθμεί 115 κοινότητες , που βρίσκονται κατά κύριο λόγο στα προάστια και στην ύπαιθρο , ενώ κάποιες φιλοξενούνται εντός αστικού ιστού. Αυτές χαρακτηρίζονται ως « retrofit » αφού συχνά καλούνται να εφαρμόσουν το cohousing , αναδιαρθρώνοντας και ανακαινίζοντας υπάρχοντες χώρους και σπίτια. Πρόσφορο έδαφος έχει βρει η μόδα του cohousing και στον Καναδά, στη Σουηδία, στην Αυστραλία, στην Αυστρία, στη Γερμανία, στο Βέλγιο και στη Γαλλία, Είναι σαφές ότι το cohousing δεν συνιστά κοινόβιο. «Κάποιοι άνθρωποι θεωρούν αυτές τις κοινότητες σαν σωσίβια λέμβο. Σκέφτονται : ¨Αν περιστοιχίζομαι από ανθρώπους που ενδιαφέρονται για μένα , είναι λιγότερο πιθανό να συντριβώ, να καώ¨» δήλωσε ο διευθυντής του αμερικάνικου Cohousing Association.
Το μεγάλο ζητούμενο είναι η ανθρώπινη επαφή. Στο cohousing, πέρα από την αυθόρμητη παρέα και διασκέδαση , η συναναστροφή και η συνεργασία εξασφαλίζονται και μέσα από τις δομές λειτουργίες του. Χαρακτηριστικά, οι αποφάσεις που αφορούν τα κοινά λαμβάνονται έπειτα από διεξοδική συζήτηση , ώστε να επιτυγχάνεται η κατ΄ αρχήν ομοφωνία.
Ο κοινός ιστός εξυφαίνεται και μέσω της υποχρέωσης των κατοίκων να φροντίζουν τον τόπο τους έμπρακτα, με προσφορά εργασίας . Αλλοι θα συντηρήσουν τους κοινούς κήπους , άλλοι θα καθαρίσουν τους δρόμους , άλλοι θα μαγειρέψουν για όλη την κοινότητα , που συνήθως γευματίζει μαζί 2-3 φορές την βδομάδα.
Όμως, το ομαδικό πνεύμα δεν εξαντλείται στις υποχρεώσεις , αφού συνήθως η αρχή γίνεται από έναν πυρήνα φίλων και γνωστών . Κάποιος είναι πάντα «εκεί »: να προσέξει το παιδί αν αργήσεις στη δουλειά, να σου φτιάξει τον υπολογιστή ή να επιδιορθώσει τα υδραυλικά. Να δώσει ένα χεράκι , τέλος πάντων, στην καθημερινότητα . Γιατί καλά είναι το facebook και το twitter, αλλά όλα αρχίζουν και επιστρέφουν σε μια προυπόθεση: τη ζώσα ανθρώπινη συντροφικότητα .
Πληκτρολογήστε:
www.cohousing.org Η επίσημη ιστοσελίδα του cohousing Association των ΗΠΑ , όπου εξηγούνται κατά ενότητες τα σχετικά θέματα με περιγραφές , απόψεις και φωτογραφίες.
Η «Βίβλος» του κινήματος, «Cohousing: a contemporary approach to housing ourselves» (συγκατοίκηση : μια σύγχρονη προσέγγιση στη στέγασή μας ) έχει γραφεί από την Kathryn McCamant και τον Charles Durret, ένα ζευγάρι αμερικανών αρχιτεκτόνων. Σήμερα , το Cohousing Association of the United States αριθμεί 115 κοινότητες , που βρίσκονται κατά κύριο λόγο στα προάστια και στην ύπαιθρο , ενώ κάποιες φιλοξενούνται εντός αστικού ιστού. Αυτές χαρακτηρίζονται ως « retrofit » αφού συχνά καλούνται να εφαρμόσουν το cohousing , αναδιαρθρώνοντας και ανακαινίζοντας υπάρχοντες χώρους και σπίτια. Πρόσφορο έδαφος έχει βρει η μόδα του cohousing και στον Καναδά, στη Σουηδία, στην Αυστραλία, στην Αυστρία, στη Γερμανία, στο Βέλγιο και στη Γαλλία, Είναι σαφές ότι το cohousing δεν συνιστά κοινόβιο. «Κάποιοι άνθρωποι θεωρούν αυτές τις κοινότητες σαν σωσίβια λέμβο. Σκέφτονται : ¨Αν περιστοιχίζομαι από ανθρώπους που ενδιαφέρονται για μένα , είναι λιγότερο πιθανό να συντριβώ, να καώ¨» δήλωσε ο διευθυντής του αμερικάνικου Cohousing Association.
Το μεγάλο ζητούμενο είναι η ανθρώπινη επαφή. Στο cohousing, πέρα από την αυθόρμητη παρέα και διασκέδαση , η συναναστροφή και η συνεργασία εξασφαλίζονται και μέσα από τις δομές λειτουργίες του. Χαρακτηριστικά, οι αποφάσεις που αφορούν τα κοινά λαμβάνονται έπειτα από διεξοδική συζήτηση , ώστε να επιτυγχάνεται η κατ΄ αρχήν ομοφωνία.
Ο κοινός ιστός εξυφαίνεται και μέσω της υποχρέωσης των κατοίκων να φροντίζουν τον τόπο τους έμπρακτα, με προσφορά εργασίας . Αλλοι θα συντηρήσουν τους κοινούς κήπους , άλλοι θα καθαρίσουν τους δρόμους , άλλοι θα μαγειρέψουν για όλη την κοινότητα , που συνήθως γευματίζει μαζί 2-3 φορές την βδομάδα.
Όμως, το ομαδικό πνεύμα δεν εξαντλείται στις υποχρεώσεις , αφού συνήθως η αρχή γίνεται από έναν πυρήνα φίλων και γνωστών . Κάποιος είναι πάντα «εκεί »: να προσέξει το παιδί αν αργήσεις στη δουλειά, να σου φτιάξει τον υπολογιστή ή να επιδιορθώσει τα υδραυλικά. Να δώσει ένα χεράκι , τέλος πάντων, στην καθημερινότητα . Γιατί καλά είναι το facebook και το twitter, αλλά όλα αρχίζουν και επιστρέφουν σε μια προυπόθεση: τη ζώσα ανθρώπινη συντροφικότητα .
Πληκτρολογήστε:
www.cohousing.org Η επίσημη ιστοσελίδα του cohousing Association των ΗΠΑ , όπου εξηγούνται κατά ενότητες τα σχετικά θέματα με περιγραφές , απόψεις και φωτογραφίες.
www.cohousing.org.uk Η αντίστοιχη ιστοσελίδα της Βρετανίας.
wiki.ic.org/wiki/starting_a_community Αρθρο με πρακτικές συμβουλές για το σχηματισμό κοινοτήτων και αντιμετώπισης των προβλημάτων.
Η γειτονιά του χωριού και της πόλης ήταν κάποτε μορφές συγκατοίκησης. Στα χωριά, η κοινοχρησία και η κοινοκτησία, η αλληλεγγύη και η συνεργασία ήταν ιδιαίτερα διευρυμένες: υπήρχε κοινό πηγάδι ή πηγή νερού, καλλιεργούσαν όλοι μαζί εκ περιτροπής τα χωράφια, τα παιδιά μεγάλωναν και έπαιζαν μαζί, έτρωγαν σε όποιο σπίτι τους έπιανε η νύχτα..
ΑπάντησηΔιαγραφή