Ο κωδικός πόρτα

Του ΜΙΧΑΛΗ ΡΕΠΠΑ

ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ που γιόρταζε με κάλεσε πρόσφατα σε ένα κοσμικό κλαμπ της Αθήνας , από αυτά που έχουν πολύ αυστηρή << πόρτα >>. Πρώτα από όλα , έμεινα άναυδος με το πόσο γεμάτο ήταν το μαγαζί – κι ας ήταν καθημερινή. Ενας τεράστιος χώρος πίτα από έναν κόσμο κουστουμαρισμένο στα κεντρικά μαγαζιά του Κολωνακίου , με την πανομοιότυπη στολή του εξέκιουτιβ και της γκομενάρας . Αντρες και γυναίκες που μοιάζουν μεταξύ τους όπως οι Κινέζοι . Κλώνοι των περιοδικών του life style που δεν τους αγγίζει καμιά οικονομική κρίση και καμία πολιτική εξέλιξη . Μια παράξενη φυλή από ρεπλίκες που χαιρετιούνται , φιλιούνται με εγκαρδιότητα και μετά κάθονται στο τραπέζι και σιωπούν. Κοιτάζουν γύρω και περιμένουν να τους κοιτάξουν . Και κάθε τόσο είχαμε την επιδρομή των φωτογράφων που μας αποθανάτιζαν να πλήττουμε και να χαμογελάμε σαν ηλίθιοι . Επαρχιακοί σελέμπριτις που μοστράρουμε στη μίζερη βιτρίνα μιας χώρας υπό πτώχευση .

ΑΛΛΑ αυτό που με φρίκαρε περισσότερο είναι το γεγονός της << πόρτας >> . Ηταν μια νύχτα βροχερή και στην είσοδο , κάτω από ομπρέλες , ξεροσταλιάζανε παρέες περιμένοντας την έγκριση από τους πορτιέρηδες για να εισέλθουν σε αυτόν τον παράδεισο της πλήξης . Κάποιοι παίρνουν το πολυπόθητο << περάστε >> και κάποιοι << τρώνε πόρτα >> . Και απορώ : Για ποιον λόγο κάποιοι άνθρωποι ντύνονται , στολίζονται και πάνε και στήνονται στην είσοδο αυτών των κλαμπ και θέτουν την ύπαρξη τους στην κρίση των πορτιέρηδων ; Για ποιον λόγο υφίστανται αυτόν τον εξευτελισμό της αξιολόγησης από το τεκνό στην πόρτα ;

ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι ο τίτλος << θαμώνας του τάδε κλαμπ >> είναι ένας τίτλος κοινωνικού στάτους όπως η μάρκα του αυτοκινήτου ή φίρμα στο ρούχο . Αλλά στο αυτοκίνητο και στο ρούχο εκτός από τον τίτλο , έχεις και ενός είδους απόλαυσης . Το ίδιο το αυτοκίνητο ή το ρούχο . Στην περίπτωση κλάμπ τι έχεις ; Έναν τίτλο κενό . Πας για να πεις ότι πήγες .

ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ . Αν υπάρχουν άνθρωποι που καταθέτουν το υστέρημα τους για ένα ποτό σε ένα στέκι για σελέμπριτις της συμφοράς υφιστάμενοι τα διόδια της πόρτας , μήπως μας αξίζει η οικονομική κρίση ; Μήπως η αγωνία μας να αποκτήσουμε αυτό το τίποτα του γκλάμουρ , είναι το τίποτα που μας απειλεί με τη μορφή της οικονομικής κρίσης ; Μήπως αυτό το τίποτα είναι η τρύπα στην καρίνα του πλοίου , που μπάζει νερά και πνίγει ήδη τις καμπίνες στην τρίτη θέση της κοινωνίας μας ;