Αναλογιζόμενος την παθητική στάση του Λαού απέναντι στην πλέον βάρβαρη οικονομική και κοινωνική επίθεση που έχει δεχθεί τα τελευταία 50 και πλέον χρόνια, προσπαθώ να ανακαλύψω τους παράγοντες αυτούς που ευθύνονται για αυτή τη στάση.
Τελικά, αν ίσως αναδιατυπώσω τον προβληματισμό μου αρχίζοντας από τα βασικά ίσως να βοηθηθώ. Σαφώς και το σύνολο του λαού δεν αντιλαμβάνεται το ίδιο την κρίση. Είναι το κοινωνικό σύνολο ταυτόσημο με το Λαό;
Έχοντας συνυπολογίσει παράγοντες όπως την καπιταλιστική προπαγάνδα (ΜΜΕ κτλ), την έλλειψη παιδείας, την ανυπαρξία της αριστεράς, την θρησκευτική αποκοίμιση, την παθολογική (ψυχολογική) άρνηση της πραγματικότητας και πολλούς άλλους, καταλήγω πάντα στο ίδιο αδιέξοδο.
Τι γίνεται λοιπόν όταν ο εχθρός δεν μοιάζει κοινός; Πως ενώνεις ετερόκλητα άτομα και ομάδες με διαφορετικές «αλήθειες» κάτω ή δίπλα από την «μία αλήθεια»; Με λίγα λόγια πως δημιουργείς συνθήκες συνειδητοποίησης της οντότητας του Λαού ως ένα αδιαίρετο κοινωνικό σύνολο;
Η απάντηση θα μπορούσε να είναι δημιουργώντας Πολίτες.
Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν υπάρχουν Πολίτες. Η έννοια αυτή ποτέ δεν βρήκε έδαφος να καλλιεργηθεί. Από το ραγιαδισμό καταλήξαμε απ’ ευθείας στον ωχαδερφισμό. Τα αίτια αυτού πολλά και σύνθετα. Από το ρόλο της Εκκλησίας έως τους δοσίλογους πολιτικούς, από το κομματικό κρατισμό έως την φανατική απομόνωση της αριστεράς.
Στο παρελθόν έχουμε συχνά δει τέτοια φαινόμενα ενότητας του Λαού απέναντι στο κοινό εχθρό, συνήθως εξωτερικό. Αλλά μόνο τότε. Σε περιπτώσεις όμως κοινωνικών αγώνων, η όποια «ένωση» αποτελούσε παράγωγο μίας άνευ βάθους και ουσιαστικού περιεχομένου καθοδήγησης των μαζών. Μιας εξαπάτησης του Λαϊκού αισθήματος από κίβδηλα συνθήματα , μιας τακτικής κίνησης κάποιας μικρής ομάδας που αποσκοπούσε στην κατάκτηση της εξουσίας . Ποτέ δεν παρατηρήθηκε μια ουσιαστική δράση Πολιτών. Άμεση ανάγκη λοιπόν είναι να γίνουμε επιτέλους Πολίτες. Πολίτες με αξίες και ιδανικά. Και ποιος άλλος θα μπορούσε να βοηθήσει περισσότερο σ’ αυτήν την δημιουργία από την Αριστερά; Μια Αριστερά όμως που δεν διακατέχεται από σύνδρομα καταδίωξης και συναισθηματικές φορτίσεις. Μια αριστερά με όραμα και σταθερές θέσεις και αξίες.
Οι συνήθεις κοινωνικοί μύθοι, δεξιοί και αριστεροί, δείχνουν να μην έχουν πλέον αποτέλεσμα, το ίδιο και οι ταξικές αναγωγές ή ακόμα και οι παραδοσιακές εθιμικές αξίες. Οι ηγέτιδες ομάδες έχουν απολέσει προ πολλού το ρόλο της καθοδήγησης. Η χρόνια υποβόσκουσα διαφθορά του ατόμου οδηγεί τελικά στην κοινωνική αποσύνθεση και την αναπόφευκτη αποδυνάμωση του Λαϊκού αισθήματος περί «κοινού κοινωνικού δικαίου». Τα αποτελέσματα δεν χρήζουν ανάλυσης ή περιγραφής, είναι ορατά πλέον σε όλους.
Αρχίζοντας από τον ελεύθερο αυτοπροσδιορισμό του Ατόμου και εν συνεχεία την αμεσοδημοκρατική αυτο-οργάνωση της βάσης κάθε κοινωνικού χώρου, ίσως καταλήξουμε σε μια νέα δομή του περιεχομένου της λέξης Λαός. Ενός περιεχομένου πιο κοντά στην έννοια Κοινωνία, πιο κοντά στην συνειδητή συλλογικότητα.
Ίσως τελικά ήρθε η ώρα, όπως άλλωστε συμβαίνει συχνά στην ιστορία, η κοινωνία μας, αμφισβητώντας τις ίδιες της τις «αξίες» να προχωρήσει σε έναν ριζοσπαστικό επαναπροσδιορισμό του φαντασιακού της.
Αν αποτύχει να το πράξει μόνη της, φοβάμαι πως θα βρεθεί στην πλέον δυσάρεστη θέση μιας βάναυσα επιβεβλημένης αλλοτρίωσης, και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Με βάση το παρακάτω όλα γίνονται με σχέδιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήποιο είναι αυτό??
"Τι είναι όμως πραγματικά το σχέδιο Καλλικράτης και πως συνδέεται με την τακτική του fast track η οποία εφαρμάζεται απο κράτη μπανανίες;
Το σχέδιο «Καλλικράτης» δεν αποδυναμώνει την κεντρική εξουσία υπέρ μιας δήθεν αποκέντρωσης των περιφερειών. Στην πραγματικότητα έχει στόχο να δυναμώσει τον αντικοινωνικό χαρακτήρα της κεντρικής εξουσίας, απαλλάσσοντάς την από την υποχρέωσή της να ασκεί εθνική πολιτική υγείας, παιδείας, πρόνοιας και υποδομών. Έτσι οι περιφέρειες θα πρέπει να κόψουν τον λαιμό τους να βρουν χρήματα για να ασκήσουν πολιτικές υγείας, παιδείας, πρόνοιας και για να επενδύσουν σε αναγκαίες υποδομές. Με αυτόν τον τρόπο η κεντρική εξουσία θα απομείνει ένας καθαρός φοροεισπρακτικός μηχανισμός χωρίς κοινωνικές ή εθνικές υποχρεώσεις.
Στον διεθνή οικονομικό Τύπο δημοσιεύονται όλο και περισσότερες πληροφορίες για συμφωνίες που βρίσκονται στα σκαριά σχετικά με ορισμένες περιφέρειες της χώρας, ιδίως για εκείνες με υψηλή τουριστική ανάπτυξη, όπως π. χ. είναι τα Δωδεκάνησα, αλλά και για περιοχές ιδιαίτερου στρατηγικού ενδιαφέροντος, όπως π. χ. είναι η Θράκη.
Ο «Καλλικράτης» έχει σχεδιαστεί για να διευκολύνει τέτοιου είδους συμφωνίες. Διαμελίζει το ενιαίο της ελληνικής επικράτειας, της ασκούμενης εθνικής κυριαρχίας, και διευκολύνει έτσι την αποδέσμευση εθνικού εδάφους πρώτα και κύρια για οικονομικούς λόγους. Η διεθνής πρακτική έχει δείξει ότι οι «τοπικές κυβερνήσεις», ιδίως των ακριτικών περιφερειών, προκειμένου να βρουν τα αναγκαία χρήματα, είναι πιο επιρρεπείς και ανοιχτές σε συμφωνίες αυτού του είδους.
Την ιδιωτικοποίηση ολόκληρων περιφερειών της χώρας, όπως συμβαίνει εδώ και χρόνια σε μια σειρά υπερχρεωμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, όπου εκχωρείται σε πολυεθνικές ή σε διεθνείς οίκους η διαχείριση και εκμετάλλευση περιοχών ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για την παγκόσμια αγορά.
Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η περίφημη αξιοποίηση των «πράσινων νησιών» του κ. Παπανδρέου. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που η κυβέρνηση βιάζεται να προωθήσει το σχέδιο «Καλλικράτης», μιας και η επιβολή καθεστώτος περιφερειακής αυτονομίας ή ημιαυτονομίας – «τοπικών κυβερνήσεων» – υπήρξε πάντα το πρώτο βήμα γι’ αυτού του είδους τις ιδιωτικοποιήσεις.
Αυτό σημαίνει για την τσέπη μας νέα χαράτσια. Για την Ελλάδα, σημαίνει προετοιμάσια για τον μελλοντικό διαμελισμό της, μέσο ανεξαρτητοποίησης κάποιων περιφερειών της, οι οποίες θα νιώθουν οικονομικά δυνατότερες απο κάποιες άλλες. Το διαίρει και βασίλευε θα εφαρμοστεί οχι μόνο μεταξύ επαγκελματικών ομάδων όπως γίνεται σήμερα αλλά και μεταξύ των περιφερειών.
Αυτο είναι το έργο που θα παιχτεί τα επόμενα χρόνια και ας φαίνεται τώρα μακρινό σενάριο."
Σας θυμίζει κάτι όλο αυτό?
Λέτε να είναι έτσι? Μακάρι να διαψευστούν αυτοί που "προφητεύουν" και μεις
Μακάρι να καταφέρουμε κάποτε να λειτουργήσουμε ως πολίτες.