Στίχοι: Αργύρης Μπακιρτζής
Μουσική: Αργύρης Μπακιρτζής
Πρώτη εκτέλεση:Χειμερινοί Κολυμβητές
Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας
Ηρθες κι απόψε βιαστικά
για λίγα χάδια και φιλιά
και χάθηκες στη νύχτα
Σ΄αυτό τον κρύο τον καιρό
μέσα στο σπίτι μοναχός
διαβάζω τραγουδάω
Κι ενώ ακούω το χιονιά
το πολλαπλό σου είδωλο
στα κρύσταλλα κοιτάζω
Θέλεις,θέλω πάντα
έχεις κέφι,έχω πάντα
ίσως έρθω,έλα αμέσως μωρό μου
δεν θέλω,μην έρθεις
δεν έχω κέφι,μην έρθεις
ίσως έρθω,μην περάσεις μωρό μου
Συχνάζεις στο "Μικρό καφέ"
κι εγώ στη Μυροβόλο
έτσι που όσο κι αν θέλουμε
ποτές δε θα ιδωθούμε
Εγώ ξυπνάω απ' τις εφτά
κι εσύ το μεσημέρι
κι όταν τινάζω τα χαλιά
στο βόλεϊ πάντα τρέχεις
Στην παμπ πηγαίνεις στις εννιά
κι εγώ έντεκα με μία
έτσι που όσο κι αν θέλουμε
ποτές δε θα ιδωθούμε
Μα πού θα πάει ο καιρός
κι οι βουρλισμένοι χρόνοι
θε να 'ρθει κάποιο σούρουπο
ξανά ν' ανταμωθούμε
Ακούστε το τραγούδι http://www.youtube.com/watch?v=SyC9wvZb2Zc
Παρακάτω είναι η ιστορία για το πώς ηχογραφήθηκε το κομμάτι, από συνέντευξη του Αργύρη Μπακιρτζή:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πολλαπλό σου είδωλο
Αυτό το τραγούδι έγινε επιτυχία από τον εθνικό μας τραγουδιστή. Είναι ωραίο τραγούδι, με τρία μέρη, ένα το γνωστό και άλλα δυο εισαγωγικά, αλληλένδετα μεταξύ τους. Στην πιο γνωστή εκδοχή υπάρχει μόνο το τρίτο μέρος, αφού φαίνεται ότι τα δυο πρώτα κρίθηκαν, κακώς, χωρίς ενδιαφέρον. Πρέπει να πω ότι δέκα χρόνια μετά την έκδοση ενός τραγουδιού μπορεί ο οιοσδήποτε να το εκτελέσει.
Η ιστορία της πρώτης εγγραφής του έχει πολύ ενδιαφέρον. Την πρώτη πλευρά του του πρώτου μας δίσκου, την είχαμε γράψει σε διάστημα ενός μηνός περίπου, ενώ τη δεύτερη δεν προλάβαμε. Ενδιάμεσα αλλάξαμε κιθαρίστα, ο Παπάζογλου δεν είχε κονσόλα για να μας ηχογραφήσει κι έτσι καθυστερούσαμε πάνω από έξι μήνες να ολοκληρώσουμε το δίσκο. Ένα μεσημέρι παίρνει τηλέφωνο ο Παπάζογλου και μας λέει ότι βρήκε κονσόλα για μερικές ώρες, από μια άλλη ηχογράφηση που είχε τελειώσει πιο γρήγορα. Πήγαμε στο στούντιο και η δεύτερη πλευρά γράφτηκε όλη σε ένα απόγευμα, σε τρεις ώρες! Το τραγούδι αυτό το είχαμε αφήσει τελευταίο, επειδή είναι αρκετά δύσκολο για τη φωνή μου, ανεβαίνει πολύ ψηλά προς το τέλος. Το παίξαμε μια φορά, δεν μου άρεσε και είπα στον Παπάζογλου να το ξαναγράψουμε. Εκείνος είχε ένα ραντεβού, μάλλον με καμιά κοπέλα, και βιαζόταν, οπότε εξοργίστηκε και μίλησε άπρεπα. Ένοιωσα πολύ άσχημα. Ή έπρεπε να μαλώσω και να μη γίνει ο δίσκος, ή να σκύψω το κεφάλι και να το αφήσω να περάσει. Δεν ήξερα τι να κάνω.
Οπότε, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η κοπέλα για την οποία είχα γράψει το τραγούδι και με την οποία είχα χαθεί , ως από μηχανής θεός, κατέβαινε τις σκάλες του στούντιο στο βάθος. Μόλις την είδα ξεχάστηκα και γράφτηκε η πολύ ωραία, συγκρατημένα δραματική, εκτέλεση του δίσκου.
Το τραγούδι μιλά για το σπίτι μου στην 7ης Μεραρχίας, ένα από τα τέσσερα που έχω αλλάξει σε 27 χρόνια στην Καβάλα. Ο στίχος "...το πολλαπλό σου είδωλο, στα κρύσταλλα κοιτάζω" αναφέρεται στα κρύσταλλα με κατακόρυφες λωρίδες, που πολλαπλασιάζουν τις σκιές, της εξώπορτας του διαμερίσματος. Ακόμη χρησιμοποίησα λέξεις και εκφράσεις που είχε πει εκείνη: "θέλεις, θέλω πάντα, έχεις κέφι, έχω πάντα, έλα απόψε, μην περάσεις, μωρό μου, δε θέλω, μην έρθεις, δεν έχω κέφι, μην έρθεις, ίσως έρθω, μην περάσεις, μωρό μου". Με το στίχο "συχνάζεις στο Μικρό Καφέ κι εγώ στη Μυροβόλο" γίνεται μια αντιπαράθεση ανάμεσα στα δυο αυτά στέκια της Καβάλας. Το Μικρό Καφέ ήταν, κατά κάποιο τρόπο, πιο σινιέ, κι εκεί σύχναζαν κυριλέ, της πλάκας κυριλέ, τύποι, ενώ οι θαμώνες της Μυροβόλου ήταν, θα έλεγα, πιο αδέσμευτοι μέχρι οριακά φρικιά. Το τραγούδι περιγράφει επακριβώς αληθινές καταστάσεις. Ο στίχος "στην παμπ πηγαίνεις στις εννιά" αναφέρεται στο παλιό μπαράκι του Σαλαβάτη στη Βενιζέλου, το Vanitas, στο οποίο πήγαινα κάπου-κάπου (ένα από τα ελάχιστα μαγαζιά της Καβάλας, στα οποία σύχναζα).
Από το πάρκο στη Μυροβόλο
Συμπληρωματικό του προηγούμενου, για τη διαδρομή από το πάρκο, με το γήπεδο του βόλεϊ, μέχρι τη Μυροβόλο, όπου σύχναζα, και η ηρωϊδα ερχόταν ή ήλπιζα να έλθει να με συναντήσει. Το τραγούδι αυτό στάθηκε η αφορμή της συνεργασίας μας με τη Μπάντα της Φλώρινας. Ψάχναμε να βρούμε μια μπάντα και μας είπαν ότι κάπου στην Κοζάνη ζει ο μάγος του κλαρίνου Χάρι Τζέιμς. ΄Επαθα πλάκα. "Ποιος είναι αυτός ο Χάρι Τζέιμς;" ρώτησα παντού. Τελικά ήταν ένας ντόπιος, τσιγγάνος που είχε πάει στην Αμερική και γύρισε μ' αυτό το ψευδώνυμο. Έπαιζε κλαρίνο, σπουδαίος μουσικός, αλλά δεν μπόρεσα να τον βρω. Μετά φτιάξαμε μια μπάντα με καθηγητές από ωδεία της Θεσσαλονίκης, αλλά το αποτέλεσμα ήταν μάλλον τυπικό και σφιγμένο, ενώ από παλιά ονειρευόμουνα μια μπάντα λαϊκή που θα έπαιζε πολύ ελεύθερα. Τη βρήκαμε στη Φλώρινα, μετά από ένα επεισοδιακό ταξίδι, όπου η παλιά Μερσεντές μου 170S, του 1949, τα έφτυσε στην τελευταία ανηφοριά, στο πρόσωπο του Τάσου το Βαλκάνη, "άρχοντα" της Δυτικής Μακεδονίας στο κλαρίνο, και στη μπάντα του. Η συνάντηση και η συνεργασία μαζί τους μας χάρισαν αξέχαστες στιγμές και μια βαθιά φιλία.
πηγη
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://nsyll.net/story/%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%AF-%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%B7%CF%84%CE%AD%CF%82