Όπως ορίζει το πρωτόκολλο της απλής καθημερινής ζωής του τόπου μας οι κάτοικοι ξεχύθηκαν και πάλι στα φθινοπωρινά τοπία για το κυνήγι της παπλιούτας. Ή για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους της Μακρολεπιότα της υψηλής (macrolepiota procera) αφού αυτό είναι το επιστημονικό της όνομα. Μια διαδικασία ευχάριστη που συνδυάζει το περπάτημα στη φύση με την απόκτηση του νόστιμου μεζέ. Αργότερα που θα συνευρεθούν για να τον απολαύσουν συντροφιά με ντόπιο τσίπουρο θα είναι το κεντρικό θέμα συζήτησης ως προς την ποσότητα, το μέγεθος και την περιοχή που τα βρήκε ο καθένας. Θα κάνουν σόμπορο (για να μην ξεχνάμε και το όνομά μας) και θα ακουστούν μασάλια και γέλια. Μικρές χαρές που προσφέρει η φύση και η παράδοση σε μας τους ιθαγενείς. Μεγάλος λόγος για να μην τις στερηθούμε.
Θα τους αφήσουμε;
Εξαιρετικο κείμενο,υψηλής αισθητικης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια