Γιάννης Μακριδάκης
Τις τελευταίες μέρες μαζεύω και τρώω μούρα, είναι τα χέρια μου τα μούτρα μου, τα ρούχα μου, φαντάζομαι και τα εντόσθια μου κατακόκκινα σαν αίμα. Σήμερα, έχοντας ανέβει πολύ ψηλά στη σκάλα για να φτάσω κάποια πιο ώριμα και πιο σφριγιλά μούρα, μου ήρθε στο νου το εξής:
Ήταν άνοιξη του 1999, παραμονές αυτού που η παγκόσμια καταναλωτική κοινωνία ονόμαζε τότε “μιλένιουμ” και το γιόρτασε φαντασμαγορικά, το Πελινναίο είχε μπει ήδη στο 3ο έτος έκδοσής του και εγώ ήμουν ήδη χαρακτηρισμένος ανισόρροπος, κατάσκοπος με φάκελο για θέματα εθνικής ασφάλειας, τροχοπέδη στην ανάπτυξη του τόπου και διάφορα άλλα τέτοια φαιδρά, όταν σκέφτηκα να εκδώσω μια νέα σειρά, στην οποία θα δημοσίευα τα σημαντικότερα γεγονότα που συνέβησαν στο νησί κάθε χρονιά του αιώνα που έφευγε, αρχής γενομένης από τα έτη που έληγαν σε μηδέν, ήτοι 1900, 1910, 1920 κλπ.
Πήγα λοιπόν στη Βιβλιοθήκη Κοραή, ζήτησα τις αντίστοιχες παλαιές εφημερίδες, μου έδωσαν για αρχή το 1910 λόγω του ότι δεν υπήρχαν παλαιότερες τοπικές και ξεκίνησα.
Διαβάζοντας όμως τα γεγονότα, τις ειδήσεις, τα σχόλια, τις διαφημίσεις, τα άρθρα έπιασα τον εαυτό μου να μη μπορεί να διαχωρίσει τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο. Είχα πέσει σε περίσκεψη βαθιά και μου προξενούσε μεγάλο δίλημμα η κάθε είδηση, να την αντιγράψω ή όχι στον υπολογιστή μου. Ώσπου πέφτω πάνω στο εξής γεγονός, το θυμάμαι ακόμη όπως το διάβασα τότε: Την πρωίαν της σήμερον ο λούστρος Δημητράκης κατέπεσεν εκ συκαμινέας κειμένης εις την κεντρικήν πλατεία της πόλεως και εφονεύθη.
Βγήκα για τσιγάρο στα σκαλοπάτια της Βιβλιοθήκης τότε. Ήταν σημαντική ή ασήμαντη η είδηση αυτή; Έλα ντε. Σημαντική δε φαινόταν, ασήμαντη όμως σίγουρα δεν ήταν. Αφού κάπνισα το τσιγάρο μου παρέα με τον Διαμαντή (Κοραή) και το σκέφτηκα, μάλλον το ένιωσα το ζήτημα, μπήκα ξανά στο αναγνωστήριο αποφασισμένος για όλα. Η είδηση ήταν πολύ σημαντική φυσικά. Διότι αφενός μαρτυρούσε κοινωνικοοικονομικές συνθήκες της εποχής, αφετέρου το ότι η πλατεία της Χίου είχε μουριές (συκαμινιές ή συκαμιές τις λένε εδώ). Τότε λοιπόν ξεκίνησα να (αντι)γράφω στον υπολογιστή μου όλες τις ειδήσεις των εφημερίδων και πολλά επιλεγμένα άρθρα μαρτυρίες.
Αυτή (και οι συρματένιοι, τους οποίους ηχογραφούσα ταυτόχρονα τότε) ήταν η αρχή όλων των βιβλίων μου. Ο λούστρος Δημητράκης είναι υπεύθυνος για πολλά από όσα έγραψα και εξέδωσα από τότε μέχρι σήμερα. Διότι η εργασία αυτή της αποδελτίωσης των εφημερίδων είχε τελικά διάρκεια οκτώ (8) ετών, κατά τα οποία αντέγραψα και ψηφιοποίησα 11.250 φύλλα των εφημερίδων Νέα Χίος, Παγχιακή και κάποιων ακόμη που εκδόθηκαν κατά καιρούς και έκλεισαν σύντομα, εξέδωσα τη σειρά “τετράδια μνήμης” και το βιβλίο “10.516 μέρες, ιστορία της νεοελληνικής Χίου, 1912-1940” (2007), από το οποίο προέκυψαν κατόπιν τα βιβλία “Ανάμισης ντενεκές” (2008) και “Ήλιος με δόντια” (2010)
Η Ιστορία της λογοτεχνικής μου και όχι μόνον πορείας δηλαδή ξεκίνησε από την αναγγελία θανάτου ενός άγνωστου σε μένα και ασήμαντου λούστρου Δημητράκη που συνέβη και καταγράφηκε σχεδόν έναν αιώνα πριν έρθω στη ζωή.
Αυτό είναι μια έκφανση του Χάους και γι’ αυτό του έχω εμπιστοσύνη απόλυτη.Το παν είναι να εναρμονιστείς μαζί Του, να είσαι κάθε στιγμή ον φυσικό και να νιώθεις…
Τις τελευταίες μέρες μαζεύω και τρώω μούρα, είναι τα χέρια μου τα μούτρα μου, τα ρούχα μου, φαντάζομαι και τα εντόσθια μου κατακόκκινα σαν αίμα. Σήμερα, έχοντας ανέβει πολύ ψηλά στη σκάλα για να φτάσω κάποια πιο ώριμα και πιο σφριγιλά μούρα, μου ήρθε στο νου το εξής:
Ήταν άνοιξη του 1999, παραμονές αυτού που η παγκόσμια καταναλωτική κοινωνία ονόμαζε τότε “μιλένιουμ” και το γιόρτασε φαντασμαγορικά, το Πελινναίο είχε μπει ήδη στο 3ο έτος έκδοσής του και εγώ ήμουν ήδη χαρακτηρισμένος ανισόρροπος, κατάσκοπος με φάκελο για θέματα εθνικής ασφάλειας, τροχοπέδη στην ανάπτυξη του τόπου και διάφορα άλλα τέτοια φαιδρά, όταν σκέφτηκα να εκδώσω μια νέα σειρά, στην οποία θα δημοσίευα τα σημαντικότερα γεγονότα που συνέβησαν στο νησί κάθε χρονιά του αιώνα που έφευγε, αρχής γενομένης από τα έτη που έληγαν σε μηδέν, ήτοι 1900, 1910, 1920 κλπ.
Πήγα λοιπόν στη Βιβλιοθήκη Κοραή, ζήτησα τις αντίστοιχες παλαιές εφημερίδες, μου έδωσαν για αρχή το 1910 λόγω του ότι δεν υπήρχαν παλαιότερες τοπικές και ξεκίνησα.
Διαβάζοντας όμως τα γεγονότα, τις ειδήσεις, τα σχόλια, τις διαφημίσεις, τα άρθρα έπιασα τον εαυτό μου να μη μπορεί να διαχωρίσει τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο. Είχα πέσει σε περίσκεψη βαθιά και μου προξενούσε μεγάλο δίλημμα η κάθε είδηση, να την αντιγράψω ή όχι στον υπολογιστή μου. Ώσπου πέφτω πάνω στο εξής γεγονός, το θυμάμαι ακόμη όπως το διάβασα τότε: Την πρωίαν της σήμερον ο λούστρος Δημητράκης κατέπεσεν εκ συκαμινέας κειμένης εις την κεντρικήν πλατεία της πόλεως και εφονεύθη.
Βγήκα για τσιγάρο στα σκαλοπάτια της Βιβλιοθήκης τότε. Ήταν σημαντική ή ασήμαντη η είδηση αυτή; Έλα ντε. Σημαντική δε φαινόταν, ασήμαντη όμως σίγουρα δεν ήταν. Αφού κάπνισα το τσιγάρο μου παρέα με τον Διαμαντή (Κοραή) και το σκέφτηκα, μάλλον το ένιωσα το ζήτημα, μπήκα ξανά στο αναγνωστήριο αποφασισμένος για όλα. Η είδηση ήταν πολύ σημαντική φυσικά. Διότι αφενός μαρτυρούσε κοινωνικοοικονομικές συνθήκες της εποχής, αφετέρου το ότι η πλατεία της Χίου είχε μουριές (συκαμινιές ή συκαμιές τις λένε εδώ). Τότε λοιπόν ξεκίνησα να (αντι)γράφω στον υπολογιστή μου όλες τις ειδήσεις των εφημερίδων και πολλά επιλεγμένα άρθρα μαρτυρίες.
Αυτή (και οι συρματένιοι, τους οποίους ηχογραφούσα ταυτόχρονα τότε) ήταν η αρχή όλων των βιβλίων μου. Ο λούστρος Δημητράκης είναι υπεύθυνος για πολλά από όσα έγραψα και εξέδωσα από τότε μέχρι σήμερα. Διότι η εργασία αυτή της αποδελτίωσης των εφημερίδων είχε τελικά διάρκεια οκτώ (8) ετών, κατά τα οποία αντέγραψα και ψηφιοποίησα 11.250 φύλλα των εφημερίδων Νέα Χίος, Παγχιακή και κάποιων ακόμη που εκδόθηκαν κατά καιρούς και έκλεισαν σύντομα, εξέδωσα τη σειρά “τετράδια μνήμης” και το βιβλίο “10.516 μέρες, ιστορία της νεοελληνικής Χίου, 1912-1940” (2007), από το οποίο προέκυψαν κατόπιν τα βιβλία “Ανάμισης ντενεκές” (2008) και “Ήλιος με δόντια” (2010)
Η Ιστορία της λογοτεχνικής μου και όχι μόνον πορείας δηλαδή ξεκίνησε από την αναγγελία θανάτου ενός άγνωστου σε μένα και ασήμαντου λούστρου Δημητράκη που συνέβη και καταγράφηκε σχεδόν έναν αιώνα πριν έρθω στη ζωή.
Αυτό είναι μια έκφανση του Χάους και γι’ αυτό του έχω εμπιστοσύνη απόλυτη.Το παν είναι να εναρμονιστείς μαζί Του, να είσαι κάθε στιγμή ον φυσικό και να νιώθεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου