Γιάννης Μακριδάκης
Το πρώτο μετά την δολοφονική επίθεση στα γραφεία του εξώφυλλο του Σαρλί δείχνει πεντακάθαρα αυτό που έγραφα και χθες, ότι στην ανθρωπότητα έχει αρχίσει ήδη να ανατέλλει από τη Δύση η Συνειδητητότητα.
Μετά από μια πορεία ανόητη, κατά την οποίαν ο άνθρωπος θεωρώντας εαυτόν ανώτερο και ξένο από το υπόλοιπο οικοσύστημα έδωσε όλη του την ενέργεια σε λάθος κατεύθυνση, οργάνωσε δηλαδή τον νου και την ζωή του με στόχο την επίθεση, πορεία η οποία κορυφώθηκε τον τελευταίο αιώνα με την ύβρη της κατανάλωσης, της άκρατης “ανάπτυξης” και της ανταγωνιστικότητας, περνάμε με τρόπο σαφή στην περίοδο της Συγχώρεσης.
Περνάμε στην μετακαταναλωτική περίοδο της Κοινωνικής Φυσικής Καλλιέργειας, κατά την οποίαν όλα τα πλάσματα της φύσης συν-χωρούν. Έρχεται πιο κοντά ο άνθρωπος στην Συνειδητότητα της φυσικής του υπόστασης και της θέσης του εντός Οικοσυστήματος. Το επόμενο βήμα είναι νοητικό: η επανάστηση του αξιακού του συστήματος.
Αυτό ακριβώς έγραψα χθες και για την υποψηφιότητα Κ. Τσουκαλά. Εκπροσωπεί την επιστημονική αμφισβήτηση της πορείας, την οποίαν αφήνουμε πίσω ως ανθρωπότητα. Σίγουρα είναι λίγο πίσω και αυτός σε σχέση με όσους έχουν ήδη κάνει την υπέρβαση, με την έννοια ότι δεν έχει ακόμη αντιληφθεί και δεν μπορεί να αρθρώσει την νέα πορεία εντός της οποίας πεντακάθαρα η ανθρωπότητα έχει μπει. Μάλλον όμως αποτελεί ο ίδιος και ο Σύριζα κατ’ επέκταση, το απαραίτητο πολιτικό βήμα πριν τη μεγάλη στροφή.
Τις αλλαγές πορείας τις δείχνουν πάντα οι καλλιτέχνες με την ψυχή τους, αυτοί είναι οι πρωτοπόροι. Τις μελετούν κατόπιν οι επιστήμονες με το μυαλό τους και τις ακολουθούν οι πολιτικοί νομοτελειακά. Γι’ αυτό τα ψηφοδέλτια είναι γεμάτα πολιτικούς και επιστήμονες. Κάποιες φορές και μερικούς θλιβερούς αυτοαποκαλούμενους καλλιτέχνες. Διότι όλοι αυτοί εκπροσωπούν τις κοινωνίες που έπονται των καλλιτεχνών.
Στην Ελλάδα λοιπόν η μετά Σύριζα εποχή θα είναι η πιο φωτεινή. Υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι δεν θα ξανακυλήσουμε (σύντομα και για λίγο) στον Μεσαίωνα της ακροδεξιάς.
Μετά από μια πορεία ανόητη, κατά την οποίαν ο άνθρωπος θεωρώντας εαυτόν ανώτερο και ξένο από το υπόλοιπο οικοσύστημα έδωσε όλη του την ενέργεια σε λάθος κατεύθυνση, οργάνωσε δηλαδή τον νου και την ζωή του με στόχο την επίθεση, πορεία η οποία κορυφώθηκε τον τελευταίο αιώνα με την ύβρη της κατανάλωσης, της άκρατης “ανάπτυξης” και της ανταγωνιστικότητας, περνάμε με τρόπο σαφή στην περίοδο της Συγχώρεσης.
Περνάμε στην μετακαταναλωτική περίοδο της Κοινωνικής Φυσικής Καλλιέργειας, κατά την οποίαν όλα τα πλάσματα της φύσης συν-χωρούν. Έρχεται πιο κοντά ο άνθρωπος στην Συνειδητότητα της φυσικής του υπόστασης και της θέσης του εντός Οικοσυστήματος. Το επόμενο βήμα είναι νοητικό: η επανάστηση του αξιακού του συστήματος.
Αυτό ακριβώς έγραψα χθες και για την υποψηφιότητα Κ. Τσουκαλά. Εκπροσωπεί την επιστημονική αμφισβήτηση της πορείας, την οποίαν αφήνουμε πίσω ως ανθρωπότητα. Σίγουρα είναι λίγο πίσω και αυτός σε σχέση με όσους έχουν ήδη κάνει την υπέρβαση, με την έννοια ότι δεν έχει ακόμη αντιληφθεί και δεν μπορεί να αρθρώσει την νέα πορεία εντός της οποίας πεντακάθαρα η ανθρωπότητα έχει μπει. Μάλλον όμως αποτελεί ο ίδιος και ο Σύριζα κατ’ επέκταση, το απαραίτητο πολιτικό βήμα πριν τη μεγάλη στροφή.
Τις αλλαγές πορείας τις δείχνουν πάντα οι καλλιτέχνες με την ψυχή τους, αυτοί είναι οι πρωτοπόροι. Τις μελετούν κατόπιν οι επιστήμονες με το μυαλό τους και τις ακολουθούν οι πολιτικοί νομοτελειακά. Γι’ αυτό τα ψηφοδέλτια είναι γεμάτα πολιτικούς και επιστήμονες. Κάποιες φορές και μερικούς θλιβερούς αυτοαποκαλούμενους καλλιτέχνες. Διότι όλοι αυτοί εκπροσωπούν τις κοινωνίες που έπονται των καλλιτεχνών.
Στην Ελλάδα λοιπόν η μετά Σύριζα εποχή θα είναι η πιο φωτεινή. Υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι δεν θα ξανακυλήσουμε (σύντομα και για λίγο) στον Μεσαίωνα της ακροδεξιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου