Τη δεκαετία του 90, η Μπογκοτά-πρωτεύουσα της Κολομβίας, ήταν μια κόλαση παραβατικότητας κυκλοφοριακών προβλημάτων και ρύπανσης. Τα πεζοδρόμια ήταν γεμάτα αυτοκίνητα. Οι κοινόχρηστοι χώροι απεριποίητοι. Οι κάτοικοι των παραγκουπόλεων, που βρίσκονται νοτίως της πόλης, χρειάζονταν 4 ώρες την ημέρα για τη διαδρομή σπίτι-δουλειά-σπίτι. Το 1995, 3363 άτομα δολοφονήθηκαν μέσα στην πόλη και 1400 σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικά ατυχήματα.
Για να «ανακουφίσουν» το κυκλοφοριακό, οι αρχές σχεδίασαν μεγάλο δίκτυο υπερυψωμένων αυτοκινητόδρομων, έχοντας ως πρότυπο τα προάστια των ΗΠΑ που επικεντρώνουν στο ΙΧ. Όμως οι εργολάβοι δεν πρόλαβαν να χαρούν γιατί το 1998 εξελέγη Δήμαρχος ο Enrique Penalosa ο οποίος δήλωσε ότι η πόλη θα ανήκει στους κατοίκους της και όχι στα αυτοκίνητα καθώς είναι αδύνατον να ανήκει και στους δυο.
Ο Penalosa πήρε τα χρήματα που προορίζονταν για αυτοκινητόδρομους, συμπλήρωσε από την αύξηση φόρων στη βενζίνη και δημιούργησε πεζόδρομους ποδηλατόδρομους, σχολεία, βιβλιοθήκες, βελτίωσε τη λειτουργία των πάρκων και όλων των κοινόχρηστων χώρων. Επιπλέον δημιούργησε ένα σύστημα ταχείας λεωφορειο-κίνησης (to Transmilenio) και του αφιέρωσε αποκλειστικές λωρίδες στις μεγάλες αρτηρίες.
Ενώ στην αρχή όλοι οι έμποροι του κέντρου τάχθηκαν εναντίον του στη συνέχεια, η προσπάθεια στέφθηκε με τεράστια επιτυχία και κοινωνική αποδοχή. Οι δολοφονίες στην πόλη μειώθηκαν κατά 40% μέσα στην πρώτη τριετία και συνεχίζουν να μειώνονται, ενώ αντίστοιχα ποσοστά μείωσης παρατηρούνται και στα αυτοκινητιστικά ατυχήματα. Οι δε κάτοικοι των παραγκουπόλεων που έτσι κι αλλιώς δεν έχουν αυτοκίνητο, χρησιμοποιούν τώρα το ταχυ-λεωφορείο μειώνοντας το χρόνο «σπίτι-δουλειά- σπίτι» κατά 2,5 ώρες την ημέρα! Έχει υπολογισθεί ότι το σύστημα Transmilenio μειώνει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατά 250.000 τόνους το χρόνο….
Πηγή:
Όταν ο στόχος είναι η βελτίωση της καθημερινότητας και όχι οι μίζες και οι αρπαχτές τότε μπορούν να γίνουν θαύματα. Απλά λίγος ορθολογισμός.
ΑπάντησηΔιαγραφή