Γιάννης Μακριδάκης
Ανοιξιάτικη μέρα σήμερα στο χωριό, ζεστή και λαμπερή. Από νωρίς το πρωί πουλιά και ζουζούνια ξεφαντώνουν. Ανθισμένες οι μυγδαλιές, τα κουκιά, οι ξινίθρες έχουν πετάξει μπόι μισό μέτρο και χαιρετάνε τον ήλιο με το κίτρινο λουλουδάκι τους.
Επί ένα δίωρο που ξεχορτάριαζα ένα κομμάτι στο χωράφι, για να βάλω πατάτα όταν στεγνώσει, ήμουν βυθισμένος μέσα στο βουητό των μελισσών και μου ερχόταν κάθε τόσο στο μυαλό η ανάμνηση από το βουητό της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, κι όποτε λαλούσε ο βραχνοπετεινός μου από το κοτέτσι, θυμόμουνα τα περιπολικά και τα ασθενοφόρα που περνούσαν και το διέκοπταν. Παράνοια!
Ο Μάρτης κατάκοπος από το τρέξιμο και το ψάξιμο για ποντικούς μες στις ξινίθρες και στις κουφάλες των ελιών, απόκαμε κι έκατσε να με παρακολουθεί, να τσεκάρει αν τα κάνω καλά κι αν θα φάμε πατάτα και φέτος.Παρά το βλέμμα του όμως κατάφερα να κάνω μια σκέψη!
Τελικά όταν οι άνθρωποι απομακρύνονται από το βουητό των μελισσών, απομακρύνονται από τη Ζωή. Ξεχνάνε της Ζωής τη βάση και χάνουν την αίσθηση του εφήμερου, του αέναου, της συνέχειας, της ύπαρξης. Κανένας άνθρωπος του αστικού κόσμου, που ολοένα πληθαίνει τα τελευταία 30 χρόνια στον πλανήτη, σε κανένα δευτερόλεπτο της μέρας του δεν σκέφτεται ότι τρέφεται και ζει, μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν οι μέλισσες. Ότι όσα επιτεύγματα κι αν έχει κατακτήσει στις τέχνες, στις επιστήμες, στην τεχνολογία, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια πνοή στην αέναη αλυσίδα της φύσης, η οποία υπάρχει και διαιωνίζεται μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν τα ζουζουνίσματα των μελισσών.
Ψιλά γράμματα..
Γυρνώντας στο σπίτι, πέρασα από το ταχυδρομείο του χωριού και βρήκα να με περιμένει ένας φάκελος με αποστολέα κάποια αναγνώστρια Βασιλική Ε., εγγονή μεγάλης αγωνίστριας όπως μου γράφει, η οποία μου έστειλε άγρια μέντα από τα βουνά της πολύπαθης Χαλκιδικής και μου εξομολογήθηκε το όνειρό της να φύγει από το αποστειρωμένο γραφείο, όπου περνά τη μέρα της δουλεύοντας και να ζήσει στη φύση φτιάχνοντας βαζάκια μαρμελάδες, λιαστές ντομάτες και βότανα.
Ο λόγος είναι σπόρος, λέγανε πάντα οι άνθρωποι. Και χαίρομαι που πέφτουν σπόροι και φυτρώνουν εδώ κι εκεί. Σ’ ευχαριστώ Βασιλική για το γράμμα σου και για την μέντα, θα την πιω στην υγειά σου και στην υλοποίηση του ονείρου σου. Κι εσένα Γιώργο Τ. που έγραψες χτες στο φβ, στο πρώτο σου κείμενο από τη νέα σου ζωή στο χωριό, ότι αποτέλεσα μέρος της έμπνευσής σου τώρα που έκανες το προσωπικό σου φορμάτ. Καλά να στε, όλοι να μαστε καλά και να ρίχνουμε σπόρους και λόγους. Κι ας αφήσουμε τις μέλισσες να τους αναπαράξουν, να τους διαιωνίσουν.
http://yiannismakridakis.gr/
Ανοιξιάτικη μέρα σήμερα στο χωριό, ζεστή και λαμπερή. Από νωρίς το πρωί πουλιά και ζουζούνια ξεφαντώνουν. Ανθισμένες οι μυγδαλιές, τα κουκιά, οι ξινίθρες έχουν πετάξει μπόι μισό μέτρο και χαιρετάνε τον ήλιο με το κίτρινο λουλουδάκι τους.
Επί ένα δίωρο που ξεχορτάριαζα ένα κομμάτι στο χωράφι, για να βάλω πατάτα όταν στεγνώσει, ήμουν βυθισμένος μέσα στο βουητό των μελισσών και μου ερχόταν κάθε τόσο στο μυαλό η ανάμνηση από το βουητό της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, κι όποτε λαλούσε ο βραχνοπετεινός μου από το κοτέτσι, θυμόμουνα τα περιπολικά και τα ασθενοφόρα που περνούσαν και το διέκοπταν. Παράνοια!
Ο Μάρτης κατάκοπος από το τρέξιμο και το ψάξιμο για ποντικούς μες στις ξινίθρες και στις κουφάλες των ελιών, απόκαμε κι έκατσε να με παρακολουθεί, να τσεκάρει αν τα κάνω καλά κι αν θα φάμε πατάτα και φέτος.Παρά το βλέμμα του όμως κατάφερα να κάνω μια σκέψη!
Τελικά όταν οι άνθρωποι απομακρύνονται από το βουητό των μελισσών, απομακρύνονται από τη Ζωή. Ξεχνάνε της Ζωής τη βάση και χάνουν την αίσθηση του εφήμερου, του αέναου, της συνέχειας, της ύπαρξης. Κανένας άνθρωπος του αστικού κόσμου, που ολοένα πληθαίνει τα τελευταία 30 χρόνια στον πλανήτη, σε κανένα δευτερόλεπτο της μέρας του δεν σκέφτεται ότι τρέφεται και ζει, μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν οι μέλισσες. Ότι όσα επιτεύγματα κι αν έχει κατακτήσει στις τέχνες, στις επιστήμες, στην τεχνολογία, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια πνοή στην αέναη αλυσίδα της φύσης, η οποία υπάρχει και διαιωνίζεται μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν τα ζουζουνίσματα των μελισσών.
Ψιλά γράμματα..
Γυρνώντας στο σπίτι, πέρασα από το ταχυδρομείο του χωριού και βρήκα να με περιμένει ένας φάκελος με αποστολέα κάποια αναγνώστρια Βασιλική Ε., εγγονή μεγάλης αγωνίστριας όπως μου γράφει, η οποία μου έστειλε άγρια μέντα από τα βουνά της πολύπαθης Χαλκιδικής και μου εξομολογήθηκε το όνειρό της να φύγει από το αποστειρωμένο γραφείο, όπου περνά τη μέρα της δουλεύοντας και να ζήσει στη φύση φτιάχνοντας βαζάκια μαρμελάδες, λιαστές ντομάτες και βότανα.
Ο λόγος είναι σπόρος, λέγανε πάντα οι άνθρωποι. Και χαίρομαι που πέφτουν σπόροι και φυτρώνουν εδώ κι εκεί. Σ’ ευχαριστώ Βασιλική για το γράμμα σου και για την μέντα, θα την πιω στην υγειά σου και στην υλοποίηση του ονείρου σου. Κι εσένα Γιώργο Τ. που έγραψες χτες στο φβ, στο πρώτο σου κείμενο από τη νέα σου ζωή στο χωριό, ότι αποτέλεσα μέρος της έμπνευσής σου τώρα που έκανες το προσωπικό σου φορμάτ. Καλά να στε, όλοι να μαστε καλά και να ρίχνουμε σπόρους και λόγους. Κι ας αφήσουμε τις μέλισσες να τους αναπαράξουν, να τους διαιωνίσουν.
http://yiannismakridakis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου