“άσε μας κουκλίτσα μου”

Χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω εντελώς [μην έχετε πολλές απαιτήσεις], φανταστείτε μία όμορφη νεαρή κοπέλα, στα 25 της, η οποία χρειάζεται 3 ώρες για να ετοιμαστεί το πρωί.

Όχι, φανταστείτε το λίγο. Δεν είναι σχήμα λόγου οι τρεις ώρες. Κυριολεκτώ. Από τις 9.00′ εώς τις 12.45′. Αφαιρώ μόνο τα 45′ λεπτά κατά τη διάρκεια των οποίων κάναμε διάλογο.

Εντάξει, δεν βιαζόταν, της δίνω αυτό το ελαφρυντικό. Αλλά, μπορείτε να το διανοηθείτε;

Μισή ώρα για  να βάλει τα ρόλλεϊ στα μαλλιά, επειδή τα θέλει “λίγο μπουκλωτά, όχι πολύ”. Μισή ώρα για να βάλει κρέμες και να βαφτεί. Ίσως και παραπάνω. Κάπου τρία τέταρτα για να φάει πρωινό.

Στο τέλος, είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι άσχημα. Είχα αρχίσει να φορτώνω σαν άντρας που περιμένει “πέντε λεπτά” την καλή του, να βαφτεί. Ειδικά μετά το αίτημά της να τη βοηθήσω να βάλει μισή φιάλη λακ στο μαλλί, στο μπαλκόνι.

[Δεν είχα ακουμπήσει λακ εδώ και δύο δεκαετίες. Οι κομμώτριες που δεν με γνωρίζουν, πάνε να μου ρίξουν και τους λέω "μη διανοηθείς!" ...]

Ευχαρίστως θα της έλεγα ένα “άσε μας κουκλίτσα μου” ως απάντηση στο “να τα ξαναπούμε”.



Σκεφτόμουνα τον Ιταλό που – όπως μου εξηγούσε – της την έπεφτε αγρίως. Εμ, αφού κάνει τρεις ώρες να ετοιμαστεί για να δείχνει “φυσικά ωραία” δεν το κάνει για να της την πέσει ο – κάθε – Ιταλός;  Τόσος κόπος, για ποιον είναι; Σε αυτό το σημείο, της ξαναλές “άσε μας κουκλίτσα μου” άμα παραπονεθεί πάλι για τον Ιταλό. Την πρώτη φορά, έχω δικαιολογία, δεν ήξερα.

Συμπέρασμα: ζουν ανάμεσά μας.

Κατόπιν αυτού, απέκτησα νέο χόμπι: άρχισα να κοιτάζω τις γυναίκες γύρω μου και να σκέφτομαι πόση ώρα τους πήρε για να ετοιμαστούν το πρωί. Εμένα πάντως, να ξέρετε, αυτό το “δε μας γαμάς, ρε μάστορα, πρωί – πρωί;” λουκ, μου παίρνει κάπου 10 με 15 λεπτά. Μαζί με το πλύσιμο των δοντιών.

http://esp0ir.wordpress.com/2012/10/14/ase-mas/