Διαβάστε εδώ άλλο ένα άρθρο για τον Σωτήρη Κοματσιούλη
Οι όποιες προσπάθειες του να ξαναγυρίσει στην Ελλάδα πέφτουν στο κενό. Μέχρι που τον εντοπίζει πέρυσι ο Δημήτρης ο Βασιλειάδης της B-Otherside Records. Κουράστηκε να τον βρει επειδή ο Κοματσιούλης είχε πάει στην Αγγλία με πλαστό διαβατήριο και έκτοτε λεγόταν εκεί Steve Gemos. Τον εντόπισε, όμως, τελικά και πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ σε δίσκο βινυλίου (500 αντίτυπα) με τα δύο κομμάτια από το σινγκλ του '71 και άλλα ακυκλοφόρητα κομμάτια του Κοματσιούλη.
ΠΕΜΠΤΗ, 09 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2010 19:35 Ελληνική σκηνή
Σωτήρης Κοματσιούλης ίσον ζωή σαν παραμύθι:
ροκάς στην Ελλάδα των 70's με ένα συλλεκτικό και σπάνιο στις ημέρες μας σινγκλάκι, φεύγει για την Αγγλία με την ηθοποιό και σύντροφό του –μέχρι το τέλος της- Μαρία Βασιλείου («Ευδοκία»). Την ώρα που τον παίρνει «υπ' ευθύνη» του ο Robert Wyatt των Soft Machine, εκείνος είναι αναγκασμένος να παίξει σε λαϊκά μαγαζιά Κυπρίων για το μεροκάματο. Μετά γνωρίζεται με τους CBS, δηλαδή τα ανίψια του Marley, πάει μαζί τους Τζαμάϊκα επιστρέφει και δουλεύει άλλα 4 χρόνια με τους 10CC.
Ο Σωτήρης Κοματσιούλης, σχεδόν 35 χρόνια μετά, θα ξαναπαίξει ζωντανά στην Αθήνα τα τραγούδια του το Σάββατο 11 Δεκεμβρίου στο Bios της οδού Πειραιώς.
Διαβάστε εδώ μία αφήγησή του Σωτήρη Κοματσιούλη στον Μπάμπη Πολυχρονιάδη
«Γεννήθηκα στη Σιάτιστα Κοζάνης. Μουσική ξεκίνησα να παίζω από τα 12 μου χρόνια στη Λάρισα. Έγραφα συνέχεια μουσική. Έγραφα κομμάτια που τα παίζω και τώρα. Ήθελα να φτιάξω και συγκρότημα. Βρήκα άλλα παιδιά από τη φιλαρμονική και φτιάξαμε ένα. Όλοι διδασκόμασταν και μουσική. Εγώ, τότε, πήγαινα ωδείο στο Νάκα στη Λάρισα. Αρχίσαμε και τις πρώτες «δειλές» εμφανίσεις. Μία από αυτές με τους Persons, που εξελίχθηκαν σε Socrates στη συνέχεια, και παρουσιαστή τον Γιάννη Πετρίδη. Μου είχε πει τότε «είσαι πολύ καλός, πρέπει να έρθεις Αθήνα». Εγώ δεν το πήρα πολύ σοβαρά εκείνη τη στιγμή.
Στην Αθήνα κατέβηκα το 1970. Με την παρότρυνση ενός γνωστού που μου είπε ξέρω ένα μάνατζερ τον Άλκη τον Έξαρχο. Εκεί γνωρίστηκα αμέσως και με το Νίκο τον Αντύπα που άρχισε να παίζει με τους Sounds. Ο Έξαρχος με πήγε στη Music Box, ο Τάκης Αθηναίος με άκουσε αλλά δε μου είπε τίποτα ο ίδιος. Μετά ο Έξαρχος μου είπε «πέρασες με χίλια. Φέρε μου δύο τραγούδια σου να πάς κατευθείαν στούντιο να παίξεις με τους Sounds». Έτσι, πήγαμε στα στούντιο της Ριζούπολης. Το σιγκλάκι τελικά βγήκε το '71 (σ.σ. «Σαν τον Άνεμο»).
Ενώ όλα πήγαιναν καλά, με καλούσαν σε εκπομπές της εποχής (Μαστοράκης, Στέας κ.α.), ξαφνικά βρήκα ένα «τοίχο» μπροστά μου. Από τη δισκογραφική μου είπαν δεν σου ξαναβγάζουμε δίσκο, αλλά την ίδια ώρα δε με άφηναν να «σπάσω» και το συμβόλαιο να πάω αλλού. Στο μεταξύ είχαν αρχίσει να με σταματούν καθημερινά αστυνομικοί. Παρόλα αυτά, πρόλαβα και ηχογράφησα μερικά κομμάτια ακόμα και είναι αυτά που μπήκαν μαζί με τα δύο του σινγκλ στο δίσκο που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Και τα live που κάναμε την περίοδο '72-'73 στο ABC και στα Καμένα Βούρλα πήγαιναν πολύ καλά. Έπαιξα και με τους Κάστορες, ένα πολύ καλό συγκρότημα που την εποχή εκείνη ήταν οι «αντίπαλοι» των Socrates.
Στο ABC ένα βράδυ κατέβηκε η Μαρία η Βασιλείου. Είχα πάρει την αδερφή της για τραγούδι μαζί μου. Έτσι, μέσω της αδερφής της γνωριστήκαμε. Από την πρώτη μέρα ήμουν μαζί της. Όταν πήγα σπίτι της κατάλαβα ότι η Βασιλείου ήταν ηθοποιός. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα τίποτα.
Τα πράγματα εξακολουθούσαν να πηγαίνουν άσχημα. Τελείωσα και από το ABC και έμεινα χωρίς δουλειά. Κάναμε συναυλίες με τους Κάστορες αλλά δεν παίρναμε μία. Στο μεταξύ η αστυνομία εξακολουθούσε να μου κολλάει, μου την έλεγαν για τα μαλλιά μου... Δεν μου άρεζε αυτή η καταπίεση. Ήταν ξεκάθαρο ότι στα τραγούδια μου μίλαγα για την ελευθερία του ατόμου. Έπεσε πείνα και με φιλοξενούσε ο Σπύρος οΦατούρος, ο ντράμερ από τους Κάστορες, για ένα μήνα. Αυτό που σου λέω δεν το ξέρει κανένας. Κάπως έτσι πήρα την απόφαση να φύγω από την Ελλάδα.
Με πλαστό διαβατήριο και όνομα Στέφανος Γκέμος (έτσι έμεινα στην Αγγλία με το Steve Gemos) πήρα το λεωφορείο, το magic bus όπως το λέγαμε τότε, αφενός επειδή δεν είχα λεφτά για αεροπλάνο, αφετέρου επειδή το φοβόμουν.
Πήγα Αγγλία, στο Λονδίνο, το '74 όπου έμεινα στο σπίτι της Μαρίας. Συνολικά ήταν 12 αδέλφια. Η πρώτη δουλειά που έκανε η Μαρία ήταν να με πάει στον Robert Wyatt των Soft Machine, που ήταν αδερφικός της φίλος. Διάβασα σε ένα περιοδικό ότι είχαν σχέση. Το διαψεύδω κατηγορηματικά. Ο Wyatt λάτρευε τη γυναίκα του. Την απάτησε όμως μέσα στο σπίτι τους και όταν εκείνη γύρισε αυτός τρελάθηκε, πήδηξε από το μπαλκόνι, έσπασε και τα δύο του πόδια και από τότε ήταν παράλυτος. Ήταν πολύ καλός άνθρωπος και πολύ απλός. Με βοήθησε. Απλά μου είπε περίμενε λίγο στην αρχή, γιατί έπρεπε να μάθω και καλά τα Αγγλικά. Μετά από ένα χρόνο περίπου το '75, μου μαζεύει την μπάντα με την οποία ηχογραφήσαμε στο στούντιο Matrix που θεωρείται σήμερα το καλύτερο στον κόσμο αλλά τότε ήταν στους σοβάδες και μου κανονίζει κάποια live σε μικρά μέρη.
Στο μεταξύ, όμως, μου ήρθε μία πρόσκληση για να παίξω σε ένα χορό Κυπρίων. Πήγα, γιατί ήθελα να δικτυωθώ. Χρειαζόμουν μία δουλειά. Και έτσι από ροκ έγινα λαϊκός. Έμαθα να λέω κομμάτια του Καζαντζίδη, του Διονυσίου κ.α. Στο Diamonds ήμουν της Baker Street. Είχε έρθει ο Μητσιάς, η Σακελαρίου κ.α. Στο μεταξύ, όμως, συνέχισα να έχω και τη ροκ μπάντα. Άλλωστε, τα λαϊκά ήταν για την αρχή, για να ζήσω.
Παίζαμε σε ένα κλαμπάκι με τη ροκ μπάντα (στην οποία είχα βάλει και μπουζούκι) και μπήκαν κάτι μαύροι. «Παιδιά ωραία μουσική παίζεται» μας είπαν. «Τζαμαϊκανοί είμαστε. Έμεναν στο Brixton και είχαν χαθεί... Ήταν οι CBS μου μετά έγιναν οι Third World και ο θείος τους ήταν ο Bob Marley. Τους λέω «έχω κάτι τραγούδια, γουστάρετε να κάνουμε συνεργασία;». «και βέβαια» μου είπαν. Μάλιστα, με κοιτούσαν και παράξενα, γιατί τότε υπήρχαν φυλετικές διακρίσεις. Αλλά εγώ ήμουν ο μοναδικός λευκός που περνούσε από το Brixton... Έτσι πήγα μαζί τους στο Κάρντιφ της Ουαλίας, κάναμε πρόβες και μετά παίζαμε live στα γκέτο της Αγγλίας. Τραγουδούσα soul και reggae και ήμουν ο μόνος λευκός. Μετά μου λένε «πάμε Τζαμάϊκα να δούμε το θείο μας, έρχεσαι;»... Πάμε εκεί και παίρνω και τον κιθαρίστα μαζί μου, τον Κύπριο τον Πασχάλη Πασχάλη που έπαιζε και μπουζούκι. Πάμε εκεί και στα live γίνεται της πουτάνας. Αφού παίζαμε ότι παίζαμε, μετά παίζαμε και ελληνικά κομμάτια στη Τζαμάϊκα. Zorbas The Greek. Αποθέωση. "Bloody Greeks". Από το '77 έως το '79 πηγαινοερχόμουνα Λονδίνο – Τζαμάϊκα (Τζέρσεϋ).
Κάπου εκεί σταμάτησα. Κουράστηκα και δεν έβγαζε και πουθενά. Γύρισα Αγγλία και μου ήρθε μία πρόταση από το Μάντσεστερ να πάμε να παίξουμε, σε ένα ελληνικό μαγαζί που έδινε πολύ καλά λεφτά. Έτσι, κάναμε ένα συγκρότημα που έπαιζε και ελληνικά και αγγλικά. Ήταν τέλος '79 όταν αρχίσαμε να δουλεύουμε και είχε τρομακτική επιτυχία. Ερχόταν και ένας κύριος που μου έλεγε ότι ήταν μουσικός. Ήταν ο Mike Timony των 10CC. Μου είπε ότι γράφουν σε ένα στούντιο. Στο Strawberry Studios... «Αν θέλεις έλα, θα σε βοηθήσω εγώ». Εγώ άλλο που δεν ήθελα. Μόλις μου ήρθαν αυτές τις ημέρες οι παραγωγές που έκανα μαζί τους το '80 στο Strawberry. Ήμουν κοντά τέσσερα χρόνια μαζί τους. Ήταν πολύ καλά για μένα. Πήγα και live με τους 10CC σε διάφορες χώρες. Με τα λεφτά που έβγαλα μαζί τους μέχρι το '84 πήρα και το μαγαζί στο Μάντσεστερ, το οποίο υπάρχει ακόμα: το Boyzouki by Night.
Ήρθα στην Ελλάδα κάπου το '88. Είχα την επιθυμία να γυρίσω πίσω, αλλά απογοητεύτηκα. Πήγα σε όλες τις εταιρείες και με διώξανε. Ξαναήρθα το ΄92. Αγόρασα ένα σπίτι στη Φωκίωνος Νέγρη τότε. Έκανα τότε ένα δισκάκι με ελαφρολαϊκό και μοντέρνο με την BMG. Ο δίσκος, όμως, δεν βοηθήθηκε. Δεν ήξερα ότι έπρεπε να τα «στάζεις» παντού και εγώ δεν είχα αυτή τη νοοτροπία. Με διαλύσανε...
Ξαναέφυγα για την Αγγλία. Ένιωθα πως είχα «τελειώσει» στην Ελλάδα. Μέχρι που με βρήκε ο Δημήτρης ο Βασιλειάδης από τη B-Otherside Records και μου έβγαλε αυτό το δίσκο. Και τώρα είμαι πάλι εδώ.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου