“ειδήσεις”

Την περασμένη εβδομάδα, μετά τη γενική απεργία της 26ης, έλαβα αυτό το μήνυμα από μία αλλοδαπή φίλη μου:

“Δυσάρεστα νέα από την Ελλάδα, είδες αυτά που έδειξε η τηλεόραση; … Έβλεπα ειδήσεις και είδα το ρεπορτάζ για την απεργία στην Αθήνα. Ήθελα να μου πεις τη γνώμη σου για το πόσο άσχημα είναι τα πράγματα εκεί.”

Της εξήγησα ότι μία 24ωρη απεργία σε μία χώρα όπου η παραγωγή έχει πάει περίπατο εδώ και καιρό και η επίσημη ανεργία είναι στο 24%, ούτε “γονατίζει” την παραγωγή, ούτε ενοχλεί κανέναν. Μάλλον ανακουφίζει και εκτονώνει πιέσεις που, σε άλλη περίπτωση, θα είχαν απρόβλεπτες συνέπειες.

Δυστυχώς, πρέπει να το παραδεχτούμε ότι οι απεργίες αυτές είναι ανέκδοτο.

Αυτό που ΔΕΝ θέλει το σύστημα είναι μία μόνιμη παρουσία του κόσμου στο δρόμο. Μία φορά το μήνα, αντέχει, άνετα.

Ωστόσο, εις την αλλοδαπή, μάλλον καταλαβαίνουν διαφορετικά τα πράγματα. Κατ’αρχήν, η απεργία και ειδικότερα η διαδήλωση δημιουργούν την [αρκετά λανθασμένη] εντύπωση ότι υπάρχει αναταραχή στην εργατική τάξη και πως το σύστημα βρίσκεται σε σύγκρουση. Αναταραχή υπάρχει μεν, αλλά δεν είναι αυτού του είδους. Δεν πρόκειται για ταξική σύγκρουση. Περισσότερο συγκρούονται μεταξύ τους οι προλετάριοι, παρά με τους “από πάνω”. Είναι ένας προλεταριακός εμφύλιος.

Επίσης, οι αλλοδαποί που μαθαίνουν πως η Ελλάδα απεργεί έχουν την λανθασμένη εντύπωση ότι είναι κάτι το διαρκές, το συγκροτημένο, το εξαιρετικά στοχευμένο. Δεν μπορούν να αντιληφθούν πόσο αναποτελεσματικές 24ωρες “και μετά πάμε σπίτι να παραγγείλουμε πίτσα, ή την πέφτουμε κάπου για ούζα και μεζέ, ή πάμε για ψώνια” απεργίες κάνουμε στην Ελλάδα. Η ανακολουθία του να απεργείς μεν εσύ, αλλά μετά να πηγαίνεις σε καταστήματα όπου εργάζεται προσωπικό για να σε εξυπηρετήσει (σε ημέρα γενικής απεργίας πάντα!) είναι φαινόμενο προς διερεύνηση.


Ίσως τελικά, το μοναδικό αποτέλεσμα τέτοιων απεργιακών κινητοποιήσεων να είναι η κατεδάφιση της εικόνας κοινωνικής ειρήνης, εκτός Ελλάδας, πάντα. Το πόσο χρήσιμο είναι αυτό (ή όχι), θα το κρίνει η ιστορία. Κάποτε θα το συνηθίσουν και δεν θα μας δίνουν πια σημασία. “Α, πάλι απεργία στην Ελλάδα, ΟΚ!” … σαν να λέμε βρέθηκε άμμος στην έρημο.

Προς το παρόν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, άλλα πράγματα πρέπει να προβληθούν εκτός συνόρων: π.χ. η ιστορία με τους μαθητές του Ρεθύμνου, που ανέλαβαν “πρωτοβουλία” [άραγε, με γονεϊκή παρακίνηση;;] να ελέγχουν την “ελληνικότητα” των συμμαθητών τους. Ανατριχιαστική είδηση την οποία είμαι σίγουρη ότι τα μεγάλα ΜΜΕ θα κάνουν εντελώς γαργάρα. Και όμως, είναι η πλέον χαρακτηριστική, ο πιο απλός τρόπος να εξηγήσεις τί συμβαίνει σήμερα στη χώρα.

Καλό μήνα, και μην ξεχνάμε ότι πλησιάζει η 28η Οκτωβρίου. Θυμάστε τί έγινε πέρισυ στη Θεσσαλονίκη, έτσι;

http://esp0ir.wordpress.com/2012/10/01/eidiseis/