Είχα περίπου έναν μήνα να κατέβω στην πόλη και πήγα χθες με λιακάδα, για να μπολιάσω με την ευκαιρία και μια μουριά ενός φίλου που την είχε αγοράσει πριν χρόνια αρσενική για να μην του λερώνει με τα μούρα την αυλή, αλλά η επιθυμία του να τρώει μαύρα μούρα τον έκανε να μετανιώσει και να την θέλει θηλυκή. Πήρα λοιπόν μερικά μπόλια από τη μαύρη μουριά τη γειτόνισσά μου, που με κερνάει κάθε Ιούνιο άπειρα μαύρα μούρα και τα έβαλα στο δέντρο του φίλου, έτυχε δε να είναι και τα γενέθλια της κόρης του την ίδια μέρα με το μπόλιασμα και συμφωνήσαμε όλοι ότι είναι καλό σημάδι και μάλλον θα έχει επιτυχία η δουλειά. Τώρα θα κάνουμε λιγάκι υπομονή και κατά την Κυριακή των Βαίων θα ξέρουμε.
Κάτι που μου έκανε εντύπωση στην πόλη που πήγα -πιθανότατα επειδή περνώ όλη μου την ημέρα με τα φυτά και τώρα την άνοιξη πηγαίνω συνέχεια στην ηρεμία του βουνού ψάχνοντας για άγρια σπαράγγια και για αγρέλια, τα οποί ξεριζώνω και τα μεταφυτεύω σε γλαστριά για να τα μπολιάσω κάποτε κουρμαδοελιές- κάτι λοιπόν που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι στον πίνακα ανακοινώσεων της ΔΕΗ όλα τα χαρτιά τα οποία ήταν καρφιτσωμένα και τα διάβαζα αναμένοντας στην ουρά, έγραφαν κάτι για βία.
Είχαν τίτλους όπως “διαχείριση έκτακτων καταστάσεων”, “αντιμετώπιση επίθεσης από πελάτη”, “αντίδραση σε περίπτωση ληστείας”. Σε μια στιγμή νόμισα ότι παίζουμε όλοι μαζί εκεί σε κάποια ταινία, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι έτσι έχει καταντήσει η ζωή στην κοινωνία των ανθρώπων. Ήταν όμως μια κυρία μπροστά μπροστά στο γκισέ που φωνασκούσε εκνευρισμένη προς την ταμία για κάποια διαφορά στα ποσά των λογαρισμών και με έκανε να καταλάβω ότι μάλλον η ζωή στις πόλεις βαδίζει ολοταχώς προς το να γίνει, αν δεν έχει γίνει ήδη, παρανοϊκή και αβίωτη. Υπομονή…
Μετά κατευθύνθηκα προς τον Κυνηγετικό Σύλλογο Χίου. Έιχα μαζέψει προ ημερών ενάμισι τσουβάλι άδεια φυσέκια κυνηγών από ένα σημείο του περιφερειακού δρόμου του χωριού, όπου στέκουν τα καμάρια της ανθρωπότητας και περιμένουν΄με τον καφέ ανά χείρας πότε θα φανεί κάνα πουλί για να του ρίξουν. Και μετά αφήνουν φυσικά τα άδεια φυσέκια τους εκεί όπου έπεσαν, δεν τους καίγεται καρφί να τα μαζέψουν, τόσο φυσιολάτρες είναι οι κυνηγοί μας, πετούν και το πλαστικό ποτήρι του καφέ μετά την τελευταία τζούρα και φεύγουν ευχαριστημένοι που έκαναν άλλη μια μέρα το χόμπυ τους και ήρθαν σε επαφή με τη φύση.
Ξεφόρτωσα λοιπόν τα τσουβάλια στα γραφεία του Κυνηγετικού Συλλόγου. Είχα σκοπό να μπω και να τα αδειάσω πάνω στο γραφείο του προέδρου αλλά λυπήθηκα την υπάλληλο που ήταν μόνη της εκεί θα τα μάζευε και έτσι της τα άφησα πεσκέσι τσουαβλάτα κάτω από την πινακίδα που έγραφε “παραλαβή αδειών”, της ζήτησα να πάρει τηλέφωνο τον πρόεδρο και να τον ενημερώσει για το θέμα, το έπραξε, με ευχαρίστησαν αμφότεροι, εκείνη και ο πρόεδρος δηλαδή, που έκανα τον κόπο και μάζεψα τόσα φυσέκια και τα κατέβασα κιόλας στην πόλη και έτσι έληξε δοξασμένα και άδοξα ο πρωινός μου ακτιβισμός.
Τελειώνοντας τις εργασίες μου στην πόλη και πριν επιστρέψω στο χωριό πέρασα και από το δημαρχείο και είπα στον σύμβουλο δημάρχου για τα περιβαλλοντικά αλλά και στον πολιτικό προϊστάμενο του δημοτικού φορέα διαχείρισης απορριμμάτων να δημιουργήσουν έναν δημοτικό ορνιθώνα στο χωριό και να βάλουν πιλοτικά κάποια σχολεία ή κάποιες γειτονιές να διαχωρίζουν τα οργανικά τους απορρίμματα στο σπίτι, να περνάει ένα φορτηγάκι του δήμου δυο φορές την εβδομάδα να τα παίρνει και να τα φέρνει στον ορνιθώνα για να τρώνε οι κότες. Ένα παιδί του χωριού να προσληφθεί ημιαπασχόληση καθημερινή για τάισμα, καθαριότητα, μάζεμα αβγών κλπ. Τα έξοδα της υπόθεσης είναι πολύ λίγα, ιδίως εμπρός στα έσοδα, τα οποία αφενός θα είναι το κέρδος της συμμετοχής των δημοτών στο πρόγραμμα, που θα έχει αποτέλεσμα μεσοπρόθεσμα τη μείωση των απορριμμάτων, αφετέρου δε των οικονομικών κερδών από τα αβγά, το κρέας, την κουτσουλιά που θα πουλάει ο δήμος ή θα τα διαθέτει μέσω του κοινωνικού παντοπωλείου ή θα τα χαρίζει στους δημότες που θα συμμετέχουν στο πρόγραμμα.
Αντιδήμαρχοι, πρόεδροι, σύμβουλοι, προϊστάμενοι, όλοι συμφώνησαν με την πρότασή μου αλλά δεν νομίζω ότι θα την κάνουν πράξη, όπως τους έκοψα. Δεν πειράζει. Λέγε λέγε κάτι θα γίνει κάποτε, ο λόγος είναι σπόρος. Εδώ σήμερα μόλις, διάβασα άρθρο στον τοπικό τύπο που μιλάει για την ανάδειξη ενός νερόμυλου σε ένα γειτονικό χωριό, ζήτημα το οποίο όταν το θέταμε πριν 15 χρόνια μέσα από το Πελινναίο, μας χλεύαζαν “οικολόγους”, μας αποκαλούσαν τροχοπέδη στην ανάπτυξη του τόπου και μας απειλούσαν. Υπομονή λοιπόν και όλα θα γίνουν μια μέρα.
Γιάννης Μακριδάκης
Κάτι που μου έκανε εντύπωση στην πόλη που πήγα -πιθανότατα επειδή περνώ όλη μου την ημέρα με τα φυτά και τώρα την άνοιξη πηγαίνω συνέχεια στην ηρεμία του βουνού ψάχνοντας για άγρια σπαράγγια και για αγρέλια, τα οποί ξεριζώνω και τα μεταφυτεύω σε γλαστριά για να τα μπολιάσω κάποτε κουρμαδοελιές- κάτι λοιπόν που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι στον πίνακα ανακοινώσεων της ΔΕΗ όλα τα χαρτιά τα οποία ήταν καρφιτσωμένα και τα διάβαζα αναμένοντας στην ουρά, έγραφαν κάτι για βία.
Είχαν τίτλους όπως “διαχείριση έκτακτων καταστάσεων”, “αντιμετώπιση επίθεσης από πελάτη”, “αντίδραση σε περίπτωση ληστείας”. Σε μια στιγμή νόμισα ότι παίζουμε όλοι μαζί εκεί σε κάποια ταινία, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι έτσι έχει καταντήσει η ζωή στην κοινωνία των ανθρώπων. Ήταν όμως μια κυρία μπροστά μπροστά στο γκισέ που φωνασκούσε εκνευρισμένη προς την ταμία για κάποια διαφορά στα ποσά των λογαρισμών και με έκανε να καταλάβω ότι μάλλον η ζωή στις πόλεις βαδίζει ολοταχώς προς το να γίνει, αν δεν έχει γίνει ήδη, παρανοϊκή και αβίωτη. Υπομονή…
Μετά κατευθύνθηκα προς τον Κυνηγετικό Σύλλογο Χίου. Έιχα μαζέψει προ ημερών ενάμισι τσουβάλι άδεια φυσέκια κυνηγών από ένα σημείο του περιφερειακού δρόμου του χωριού, όπου στέκουν τα καμάρια της ανθρωπότητας και περιμένουν΄με τον καφέ ανά χείρας πότε θα φανεί κάνα πουλί για να του ρίξουν. Και μετά αφήνουν φυσικά τα άδεια φυσέκια τους εκεί όπου έπεσαν, δεν τους καίγεται καρφί να τα μαζέψουν, τόσο φυσιολάτρες είναι οι κυνηγοί μας, πετούν και το πλαστικό ποτήρι του καφέ μετά την τελευταία τζούρα και φεύγουν ευχαριστημένοι που έκαναν άλλη μια μέρα το χόμπυ τους και ήρθαν σε επαφή με τη φύση.
Ξεφόρτωσα λοιπόν τα τσουβάλια στα γραφεία του Κυνηγετικού Συλλόγου. Είχα σκοπό να μπω και να τα αδειάσω πάνω στο γραφείο του προέδρου αλλά λυπήθηκα την υπάλληλο που ήταν μόνη της εκεί θα τα μάζευε και έτσι της τα άφησα πεσκέσι τσουαβλάτα κάτω από την πινακίδα που έγραφε “παραλαβή αδειών”, της ζήτησα να πάρει τηλέφωνο τον πρόεδρο και να τον ενημερώσει για το θέμα, το έπραξε, με ευχαρίστησαν αμφότεροι, εκείνη και ο πρόεδρος δηλαδή, που έκανα τον κόπο και μάζεψα τόσα φυσέκια και τα κατέβασα κιόλας στην πόλη και έτσι έληξε δοξασμένα και άδοξα ο πρωινός μου ακτιβισμός.
Τελειώνοντας τις εργασίες μου στην πόλη και πριν επιστρέψω στο χωριό πέρασα και από το δημαρχείο και είπα στον σύμβουλο δημάρχου για τα περιβαλλοντικά αλλά και στον πολιτικό προϊστάμενο του δημοτικού φορέα διαχείρισης απορριμμάτων να δημιουργήσουν έναν δημοτικό ορνιθώνα στο χωριό και να βάλουν πιλοτικά κάποια σχολεία ή κάποιες γειτονιές να διαχωρίζουν τα οργανικά τους απορρίμματα στο σπίτι, να περνάει ένα φορτηγάκι του δήμου δυο φορές την εβδομάδα να τα παίρνει και να τα φέρνει στον ορνιθώνα για να τρώνε οι κότες. Ένα παιδί του χωριού να προσληφθεί ημιαπασχόληση καθημερινή για τάισμα, καθαριότητα, μάζεμα αβγών κλπ. Τα έξοδα της υπόθεσης είναι πολύ λίγα, ιδίως εμπρός στα έσοδα, τα οποία αφενός θα είναι το κέρδος της συμμετοχής των δημοτών στο πρόγραμμα, που θα έχει αποτέλεσμα μεσοπρόθεσμα τη μείωση των απορριμμάτων, αφετέρου δε των οικονομικών κερδών από τα αβγά, το κρέας, την κουτσουλιά που θα πουλάει ο δήμος ή θα τα διαθέτει μέσω του κοινωνικού παντοπωλείου ή θα τα χαρίζει στους δημότες που θα συμμετέχουν στο πρόγραμμα.
Αντιδήμαρχοι, πρόεδροι, σύμβουλοι, προϊστάμενοι, όλοι συμφώνησαν με την πρότασή μου αλλά δεν νομίζω ότι θα την κάνουν πράξη, όπως τους έκοψα. Δεν πειράζει. Λέγε λέγε κάτι θα γίνει κάποτε, ο λόγος είναι σπόρος. Εδώ σήμερα μόλις, διάβασα άρθρο στον τοπικό τύπο που μιλάει για την ανάδειξη ενός νερόμυλου σε ένα γειτονικό χωριό, ζήτημα το οποίο όταν το θέταμε πριν 15 χρόνια μέσα από το Πελινναίο, μας χλεύαζαν “οικολόγους”, μας αποκαλούσαν τροχοπέδη στην ανάπτυξη του τόπου και μας απειλούσαν. Υπομονή λοιπόν και όλα θα γίνουν μια μέρα.
Γιάννης Μακριδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου