Είδα, τριγύρω, φάτσες γελαστές, ερωτευμένες, να χτυπάνε οι καρδιές στα πιο δυνατά ντεσιμπέλ που έχουν σκάσει ποτέ στο στομάχι σου, σαν ανοιξιάτικες πεταλούδες που χορεύουν. Είδα όνειρα πολλά που έγιναν αλήθεια, με ζωές που έσμιξαν για πάντα, για μια ζωή, σαν από καιρό έτοιμες.
Είδα απέραντα χωράφια με φράουλες - χωρίς σκάγια, είδα τα χαράτσια της καθημερινότητάς μας να καίγονται σαν τσιγαρόχαρτα. Είδα λογαριασμούς ξοφλημένους, από ανθρώπους που δεν ξόφλησαν ακόμα.
Είδα κουρέλια να γίνονται κασμίρια, αλλά να τραγουδάνε ακόμη. Είδα ανέργους να πιάνουν δουλειές, είδα αστέγους να κοιμούνται κάτω από κεραμίδια.
Είδα παιδάκια να μη λιποθυμούν στα σχολεία από την πείνα, αλλά να παίζουν ξένοιαστα. Είδα μητέρες να μην αγωνιούν για όλα, είδα πατεράδες δυνατούς, να τσακίζουν την γκαντεμιά της κρίσης. Είδα την τρόικα να φεύγει και να μας χρωστάει, είδα το κράτος μας να είναι κανονικά ευρωπαϊκό. Είδα τον κόσμο μια τεράστια παρέα κι είδα τον πόνο να μην έχει σημασία, πια, καμιά. Κι είδα τα ωραία στη ζωή που δεν τ’ αγοράζουν τα λεφτά.
Είδα τα πιο ακριβά να τα παίρνεις τσάμπα, αν έχεις καρδιά και ψυχή.
Και μετά-και μετά, ξύπνησα.
Γιατί ήταν όνειρο...
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ονειρευόμαστε -κατά μέσο όρο- 2 ώρες στον ύπνο μας, κάθε νύχτα, ασχέτως με το τι θυμόμαστε το επόμενο πρωί. Με τα φτωχά μαθηματικά μου, αυτό είναι κάτι σαν, περίπου, 6 χρόνια συνολικών ονείρων, καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου μας. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, μπορεί ολόκληρη η ζωή μας να είναι ένα όνειρο, σωστά; Ονειρέψου, ρε, τι σου ζητάνε; Τσάμπα είναι.
http://pontokomicom.blogspot.gr/2013/05/blog-post_14.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου