Στο νοσοκομείο

Χτες έτυχε να επισκεφθώ το νοσοκομείο της Χίου (Γενικό Νομαρχιακό) για να δω ένα μωράκι που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο και σκέφτηκα διάφορα αλλά και είδα κι έμαθα πολλά.

Βασικά σκέφτηκα πως όταν κάποτε μεγαλώσει, θα λέει πως γεννήθηκε μέσα στην Κατοχή, όπως και ο παππούς του. Θα γνωρίσει μια άλλη Ελλάδα, θα πίνει νερό πληρώνοντας μια πολυεθνική Εταιρία, θα έχει μάθει πως όλα, ακόμα και η βροχή, ανήκουν στην “Εταιρία” και θα μαθαίνει ίσως σε βιβλία εναλλακτικής ιστορίας πως κάποτε η πατρίδα του είχε βουνά με δέντρα, είχε σπόρους και ποικιλίες φυτών που μπορούσαν να θρέψουν τον πληθυσμό της, είχε παρθένα φυσικά τοπία δίχως εργοστάσια κάθε είδους, είχε ανθρώπους επιστήμονες, ανθρώπους μορφωμένους, ανθρώπους φτωχούς αλλά και ευκατάστατους, που τα χάσανε όλα από τη μια στιγμή στην άλλη με κάποια Μνημόνια προδοτών, όπως τα χασε κι ο προπαππούς του στην Μικρασιατική καταστροφή και μείνανε ρέστοι. Θα  λάβει άλλη αίσθηση του κάλλους, κάθε τι φυσικό θα του φαντάζει ως ξένο και θα κοιτάζει τις φωτογραφίες του σήμερα ή και τις λίγο πιο παλαιές σαν γραφικές παλιατσαρίες, τραβηγμένες τον καιρό που η Ελλάδα ήταν μια χώρα υπό χρεοκοπία, υπανάπτυκτη και “πίσω του κόσμου”.

Πολλά τέτοια και διάφορα σκεφτόμουν καθώς προχωρούσα μέσα στη νέα πτέρυγα του νοσοκομείου, όπου δεν είχα ξαναμπεί άλλην φορά, και ξάφνου βλέπω δίπλα σε μια πόρτα ένα αλουμινένιο κουβούκλιο με τζάμι μπρος στον πάγκο, όπου λογικά ήταν θέση υπαλλήλου και μια χάρτινη πινακίδα στην κορυφή που ανέγραφε με γράμματα υπολογιστή “Διαπολιτισμικοί μεσολαβητές”.

Μάλλον κάνα ευρωπαϊκό κονδύλι περί γιατρών για μετανάστες θα είναι, που κάποιοι το ξεκοκαλίζουν (και κάποιοι άλλοι δεν αφήνουν τους μετανάστες να πάνε στα νοσοκομεία).


Κατόπιν συνάντησα ένα γνωστό μου γιατρό ο οποίος μέσα στη βιασύνη του μου είπε το εξής απίστευτο: Ότι ο αδελφός του, γιατρός κι αυτός, μετανάστευσε πρόσφατα στην Αυστραλία και για να αποκτήσει άδεια εξάσκησης επαγγέλματος ως γιατρός, πέρασε δύο πανάκριβα, της τάξης των 3.000 δολαρίων, τέστ. Το ένα με εκατοντάδες ερωτήσεις τις οποίες έπρεπε να απαντήσει σε μια εξέταση διάρκειας εφτά (7) ωρών και το δεύτερο με σκετσάκια, οκτώ νομίζω τον αριθμό, όπου ένας ηθοποιός έκανε τον ασθενή, ο υποψήφιος διάβαζε για δύο λεπτά το σενάριο και μετά άνοιγε την πόρτα κι έμπαινε. Έβλεπε τον ηθοποιό και έπρεπε να ανταποκριθεί εντός 8 λεπτών στις ανάγκες της “ιατρικής” αυτής περίπτωσης όσο καλύτερα μπορεί. Από ένα παράθυρο όλην την διαδικασία επιτηρούσε και ένας βαθμολογητής και στο τέλος ο υποψήφιος γιατρός κρινόταν και από τον ελεγκτή και από τον ηθοποιό. Και βέβαια για να κριθεί επιτυχημένος πρέπει να λάβει καλή βαθμολογία και από τους δύο.

Όλα αυτά βεβαίως με έκαναν να κοιτάζω με το στόμα ορθάνοιχτο τον γιατρό που αποχώρησε να πάει στη δουλειά του και να ξανακοιτάζω την πινακίδα “διαπολιτισμικοί μεσολαβητές” με άλλο μάτι

Τιι λέτε για όλα αυτά; Ωραία δεν είναι να επισκέπτεται κανείς ένα νοσοκομείο;

http://yiannismakridakis.gr/