Χθες άκουγα κάποιους να μιλάνε για το τουίτερ. Λέγανε πόσους φόλοουερς έχει ο τάδε και ο δείνα, λέγανε και για τους δικούς τους λογαριασμούς, τους οποίους διατηρούν ο ένας με ψευδώνυμο κι ο άλλος κανονικά.
Σκέφτηκα ότι αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν τελείως πλασματικές περσόνες για όσους τους ακολουθούν δίχως να τους έχουν γνωρίσει προσωπικά. Και πόσες τέτοιες διαδικτυακές περσόνες υπάρχουν διατηρώντας μπλογκς και λογαριασμούς τουίτερ και φέισμπουκ.
Ο άνθρωπος κρύβεται πίσω από μια διαδικτυακή ιδιότητα και γίνεται ψηφιακός άνθρωπος. Και ζει ολοένα και περισσότερο μέρος της καθημερινής του ζωής ως ψηφιακός. Αν κάποια στιγμή αποφασίσει να ρίξει το μπλογκ του ή να διαγράψει τον λογαριασμό του, οι ψηφιακοί φίλοι του νιώθουν σαν να πέθανε, σαν να χάθηκε από προσώπου γης. Οι σύγχρονοι άνθρωποι δηλαδή, είναι πλέον δισυπόστατοι, με μια υπαρκτή και μία ψηφιακή μορφή. Κι επειδή οι διαπροσωπικές σχέσεις έχουν πέσει θύματα της απόστασης που έχει δημιουργηθεί μεταξύ των ανθρώπων, λόγω των ρυθμών της ζωής τους, οι περισσότεροι σχετίζονται μέσω του άβαταρ και της ψηφιακής προσωπικότητάς τους.
Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Είναι κυρίως ο παραλληλισμός που υπάρχει μεταξύ των δύο άλλων υποστάσεων του σύγχρονου ανθρώπου. Τον άνθρωπο – έμβιο ον και τον άνθρωπο – μέλος του χρηματοοικονομικού συστήματος. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε έναν άνθρωπο με ζωτικές ανάγκες και στη δεύτερη ένα εξειδικευμένο άτομο, που έχει ξεχάσει ότι έχει ζωτικές ανάγκες διότι μπορεί και τις καλύπτει από την αγορά. Όταν το άτομο απολυθεί από την εργασία του, δηλαδή όταν τον ξεράσει το σύστημα, νιώθει σαν νεκρός. Κάποιοι πέφτουν σε κατάθλιψη, κάποιοι νιώθουν ξοφλημένοι και άλλοι αυτοκτονούν για να γλυτώσουν διότι όταν πεθάνει το συστημικό άτομό τους δεν έχουν τους τρόπους ούτε την δύναμη για να συνεχίσουν να ζουν, ως άνθρωποι πλέον. Οι περισσότεροι δεν έλαβαν καθόλου αυτή τη γνώση στα παιδικά τους χρόνια ή έπειτα. Γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και εκπαιδεύτηκαν εντός ενός συστήματος που τους ήθελε άτομα και που τους πλασαρίστηκε ως μοναδικό. Δυστυχώς όλη η ζωή και όλη η αλήθεια όλων αυτών, αποτελεί μια συνιστώσα του ψεύδους, που καλείται “σύστημα”.
Το σύστημα (που ναι, είναι ένα ψέμα, με την έννοια ότι μπορεί να αλλάξει μορφή, όπως κάθε τι τεχνητό), το φτιάξαμε εμείς για να μπορούμε να ζούμε με περισσότερη οργάνωση, όχι για να μας ρουφήξει τη ζωή και να μας έχει δέσμιους. Από τη στιγμή που κακοφόρμισε, δεν έχουμε παρά να το αλλάξουμε. Και για να αλλάξει το σύστημα, το οποίο αποτελεί την συνισταμένη όλων των ατομικών συνιστωσών, δεν έχουμε παρά να αλλάξουμε το άτομό μας, δηλαδή την μοναδική συνιστώσα που ορίζουμε.
Δεν έχουμε παρά να επιστρέψουμε στην πραγματική μας υπόσταση, να ξαναγίνουμε δηλαδή άνθρωποι – έμβια όντα, να επαναπροσδιορίσουμε τις ανάγκες μας, πρωτογενείς και μη, και να επανακαθορίσουμε την προσωπική μας στάση απέναντι στη ζωή. Διότι, αν δεν επιστρέψουμε στην ανθρώπινή μας υπόσταση, δεν πρόκειται ποτέ να χαράξουμε σωστότερη νέα πορεία. Κάθε νέα χάραξη που γίνεται από έωλη αφετηρία, είναι δώρον άδωρο διότι και προς λάθος κατεύθυνση οδεύει και πιο κοντά στην ολική κατάρρευση μας οδηγεί, ελλείψει στέρεας και αληθούς βάσης.
Αν σταματήσουμε λοιπόν να βλέπουμε τον εαυτό μας ως το εργαζόμενο ή το άνεργο άβαταρ μιας ανθρώπινης ύπαρξης, τότε θα δούμε ότι άλλοι δρόμοι, πιο ταπεινοί και πιο βατοί διανοίγονται στη ζωή μας. Την πορεία της οποίας θα μπορούμε να χαράξουμε πιο στέρεα, αφού θα χει βάσεις στην αλήθεια του χώματος και όχι στο ψέμα του συστήματος.
Γιάννης Μακριδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου